مصطفی تاج‌زاده: از هر اصولگرایی که بیاید و حرف ما را بزند، استقبال می‌کنیم

ما از آقای روحانی بی‌قید و شرط دفاع نمی‌کنیم. ما طرح داریم، حرف داریم، اما دفاع می‌کنیم چرا که در این انتخابات اگر بخواهیم به سمت معرفی نامزد دیگری برویم، هزار و یک مساله پیش می‌آید.
همه اصلاح‌طلبان می‌گویند ما در سال ۸۴ به این دلیل باختیم که چند نامزد داشتیم و در سال ۹۲ نیز اصولگرایان بر این باورند که به همین دلیل شکست خوردند. حالا اگر ما بعد از این همه سال، مجددا بیاییم و تعدد نامزد داشته باشیم، خود شما بعد از مدتی به ما چه می‌گویید؟ نمی‌گویید سال ۸۴ تجربه نداشتید الان چه؟
باید دو موضوع اصلاحات و اصلاح‌طلبان را از یکدیگر جدا کنیم. بله زمانی همه‌چیز جای خودش است و ما در شرایط طبیعی زندگی می‌کنیم. خوب می‌توانیم هم اصلاحات را تحقق ببخشیم و هم خود به قدرت برسیم اما شرایط امروز ما اصلا طبیعی نیست.
در چنین اوضاعی می‌کوشیم اصلاح‌طلبان با اصلاحات، یک‌جا وارد صحنه شوند و مدیریت کشور را در دست بگیرند اما اگر نشد، اولویت با کدام است؟ با اصلاحات و نه با اصلاح‌طلبان.
ما می‌گوییم دیگی که برای ما نجوشد، خدا کند که برای مردم بجوشد. پس در درجه اول باید بکوشیم اصلاحات به گفتمان مسلط کشور تبدیل شود.
اصلاحات در عرصه‌های مختلف پیام دارد و هرکس اینها را ترویج و اجرا بکند و راهبرد ما را پیش ببرد، از او پشتیبانی می‌کنیم؛ پست‌ها هم مال آنان. ما دعوای مقام نداریم. بنابراین از هر اصولگرایی که بیاید و حرف ما را بزند، استقبال می‌کنیم؛ چرا که معتقدیم این روش در نهایت به تثبیت اصلاحات و حتی گسترش آن کمک می‌کند، حتی اگر آن فرد اصولگرایی انتظار داشته باشد که او را رییس کنیم با این برهان که مثلا من با مسوولان ارتباط بهتر و نزدیک‌تری دارم اما در نهایت، حرف شما را خواهم زد و برنامه شما را دنبال خواهم کرد.
اصولگرایان خودشان دوقطبی‌های غیرضرور درست می‌کنند و بعد به ما می‌گویند دودستگی و اختلاف ایجاد نکنید.
به جای همراهی با مردم ما را به تفرقه‌افکنی متهم می‌کنید، حال آنکه ما مطالبات ملی را مطرح می‌کنیم و راه‌حل نیز ارایه می‌دهیم. اما تفرقه یا بحران ایجاد نمی‌کنیم. به همین خاطر مجبورند که با یک تاخیر چند ساله به مطالب ما توجه کنند. اجرای پیشنهادهای ما دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. فقط ممکن است، زود دیر شود.
ما هنوز در یک زمینه تبدیل به برند نشده‌ایم و برای آن باید برنامه‌ریزی کنیم و این ضعف بزرگی است. نه ما و نه اصولگرایان هنوز در عرصه اقتصاد تبدیل به برند نشده‌ایم. اختلاف‌نظر اقتصادی؛ دیدگاه هیچ‌کدام از جناح‌ها در این قلمرو هنوز تبدیل به برند نشده‌ و پراکندگی در بین آنان زیاد است چون هر دو جناح چالش اصلی را در کشور ما سیاسی می‌بینند.
اگر در جامعه و به ویژه در دانشگاه‌های ما آزادی باشد آن وقت بهتر می‌توانیم به سوی شفاف کردن مسائل و مواضع خود حرکت کنیم. من معتقدم که انجمن‌های اسلامی باید از فعالیت آزاد همه تشکل‌ها دفاع کنند.
تجربه نشان داده است که هر جا تک‌صدایی حاکم شده، فساد ریشه دوانده است درصورتی که در نظام چندصدایی ممکن است فساد به وجود بیاید، ممکن هم هست، نیاید. مهم‌تر آنکه مبارزه با آن سهل‌تر است.
علت اینکه در مجموع ما اصلاح‌طلب‌ها سالم‌تر از رقیب هستیم همین است که نظارت بر ما بیشتر بوده است. درست است که ما هم مشکلاتی در میان خودمان داشته‌ایم اما چون همیشه تحت نظارت و زیر ذره‌بین نهادهای امنیتی بوده‌ایم، سالم‌تر مانده‌ایم.
ما از دولت و از فراکسیون امید حمایت می‌کنیم. کارشکن‌ها را نیز افشا می‌کنیم، در عین حال نقد مشفقانه را از یاد نمی‌بریم.
ما سهم‌خواهی نمی‌کنیم ولی چند مطالبه ملی داریم مثل انتخابات آزاد، مطبوعات آزاد، فضای مجازی آزاد، مبارزه با فساد و شفافیت و توجه بیشتر به عدالت، به محیط‌زیست، به رفع بیکاری و گرانی و... . ما هر چقدر بتوانیم روی این مسائل یا موارد مشابه اجماع ایجاد کنیم به اجرای آنها نزدیک‌تر می‌شویم. خصوصا معضل فساد. این فساد فقط و فقط با رسانه‌های آزاد، مشارکت مردم و با شفافیت امور مهار می‌شود. اصلاح‌طلبان باید همچنان پرچمدار مبارزه با فساد باشند.
چرا این‌بار اکثریت قاطع مردم به لیست امید رای دادند؟ چرا ٣٠+١٦ رای آورد؟ علت، به نظر من، آن بود که صدای واحد بیرون آمد. اکثریت رای‌دهندگان هم این صدا را گرفتند و گفتند ما هم یک صدا جواب می‌دهیم. اگر این صدا دو تا می‌شد مردم می‌گفتند شما دو صدا شده‌اید. خوب ما هم چندصدا می‌شویم. این وسط، چه کسی می‌باخت؟ پس بدانید که قدرت ما با یکپارچگی بیشتر و بیشتر می‌شود. از یاد نبرید که شعار استراتژیک ما اتحاد همه دموکراسی‌خواهان و صلح طلبان در ایران و منطقه و جهان است.
اگر بخواهیم انتخابات هفتم اسفند ماه را در یک جمله خلاصه کنیم باید بگوییم که لیست اصولگرایان بازی را به فهرست فرد ممنوع‌التصویر واگذار کرد! خب اشتباه خود آقایان بود که خاتمی را ممنوع‌التصویر کرده‌اند. من به خود آقای خاتمی هم گفتم چنانچه ممنوع‌التصویر نشده بودید دعوت شما و کلام شما به این میزان بازتاب نمی‌یافت. اگر بتوانیم مردم را تشویق کنیم که از طرق مختلف با هم بیشتر گفت‌وگو کنند و به همکاری جمعی بپردازند آن وقت نگران نخواهیم بود کسی مصلحت را به دلخواه خود تفسیر کند.
اگر ما بتوانیم برندها و شاخص‌ها را در افکار عمومی شفاف و علنی کنیم حرکت بزرگی به سود دموکراسی انجام خواهد یافت.
هنوز هم از قانون‌گرایی و مذاکره و گفت‌وگو میان خود جریان‌های سیاسی دفاع می‌کنم تا مسائل حل شود. ما باید همدیگر را به رسمیت بشناسیم و با یکدیگر گفت‌وگو کنیم.
از تفکر و روش حذفی ضربه خورده‌ایم. شیوه و اندیشه حذف باید حذف شود. متاسفانه این تفکر در میان‌مان رایج بوده، باوجود آنکه هرکسی را حذف کردیم، با کلی هزینه همراه بوده است و سپس خودمان دوباره به دو گروه رودرروی هم تبدیل شده‌ایم. آخرین نمونه‌اش هم همین مجلس اصولگرای نهم. ببینید! مسائلی مثل یکشنبه سیاه و یکشنبه انتقام و این تیپ اتفاقات چه زمانی افتاد؟ هنگامی که مجلس و حکومت یکسره در دست اصولگراها افتاد. اینها به گمان اینکه توانسته‌اند ما را حذف کنند و کار ما تمام شده است به اختلافات در درون خودشان اجازه بروز دادند اما نتوانستند آن را جمع کنند. یادتان است. آقای حداد می‌گفت که ما چون برای رضای خدا کار می‌کنیم، بین‌مان اختلاف نخواهد شد. او رییس مجلس شده بود و هنوز نمی‌دانست که اختلاف سیاسی ربطی به کار کردن برای خدا ندارد؛ چرا که عمدتا به بینش آدم‌ها برمی‌گردد و به علایق یا منافع آنها و امری کاملا طبیعی است، نادیده گرفتنش غیرطبیعی است.
تنها راهی که می‌شود کشور را اداره کرد این است که این تنوع و تکثر به رسمیت شناخته شده و مدیریت شود نه آنکه فکر کنیم عده‌ای می‌توانند دیگران را از بازی به در کنند.
اصلاحات، بیش از آنکه درپی تغییر افراد باشد و بیش از آنکه در پی کسب انحصاری قدرت باشد، به دنبال متوازن کردن قدرت است.
به نظرم اصلاح‌طلبان در مجموع اینقدر پختگی یافته‌اند که محوریت آقای خاتمی را تضعیف نکنند.
الان هم ائتلافی تشکیل داده‌ایم. همه کارهای دولت هم مورد تایید ما نیست اما این ائتلاف را به دلیل مصالح بزرگ‌تری باید نگه داریم.
تلاش می‌کنیم که دکتر روحانی گام‌های بزرگ‌تری به سود میهن و مردم بردارد و هرچه کمتر خطا کند. اگر به اختلاف و تفرقه برسیم هیچ‌کس سود نمی‌کند.
ما هرجا متحد بوده‌ایم، رقیب ما عقب‌نشینی کرده است.
ما باید تمرین کنیم، یادبگیریم با هم حرف بزنیم و همدیگر را تحمل کنیم.