از دست دادن شانس میزبانی؛ دغدغه‌ بزرگ لیگ‌یکی‌ها در لیگ برتر

سپیدرود، تیم بدون ورزشگاه
تیم فوتبال سپیدرود برای اولین‌بار حضور در لیگ برتر را تجربه می‌کند. این تیم ریشه دار و قدیمی درحالی توانست به لیگ برتر برسد که تا چند وقت پیش نه مدیرعامل و هیأت‌مدیره داشت، نه مالک. بالاخره هفته گذشته مالک سپیدرود مشخص شد اما هنوز مشکلات این باشگاه رفع نشده است. در واقع سپیدرود به جز داشتن هوادار شرایط دیگری برای حضور در لیگ برتر ندارد. بازی‌های این تیم در‌ سال گذشته در ورزشگاه عضدی رشت برگزار می‌شد اما امسال این ورزشگاه به دلیل نداشتن نور کافی و رختکن از طرف سازمان لیگ تأیید نشده است. ورزشگاه سردار جنگل هم که در دست بازسازی است، به آغاز لیگ برتر نمی‌رسد و همین موضوع بحران بزرگی را پیش‌روی این باشگاه پرطرفدار اما بی‌پول قرار داده است. باشگاه سپیدرود پروانه حرفه‌ای فوتبال هم ندارد و هنوز مشخص نیست در مدت کوتاه باقیمانده تا آغاز لیگ چه اتفاقی برای این تیم خواهد افتاد.
پارس‌جنوبی، پولدار بی‌امکانات
اگرچه قدمت باشگاه پارس‌جنوبی جم از سپیدرود خیلی کمتر است، اما از نظر مالی وضع خوبی دارد. پارس‌جنوبی برعکس سپیدرود هم مالک، هم مدیرعامل و هم هیأت‌مدیره و از همه مهمتر پول دارد اما جایی برای برگزاری مسابقاتش ندارد. ورزشگاه تختی شهر جم قبلا حداقل استانداردها را برای حضور در لیگ برتر نداشت اما درحال حاضر در دست بازسازی است تا مورد تأیید قرار بگیرد. این ورزشگاه قبلا اسکوبورد و رختکن و جایگاه خبرنگاران نداشت اما تمام این موارد در بازسازی جدید به ورزشگاه اضافه می‌شود. با این وجود هنوز مشخص نیست که ورزشگاه جم به آغاز لیگ برتر می‌رسد یا نه. حتی اگر این ورزشگاه هم مورد تأیید سازمان لیگ قرار بگیرد، میزبانی از استقلال و پرسپولیس در شهر جم تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد. ورزشگاه تختی شهر جم در داخل یک شهرک مسکونی است. این شهر فرودگاه هم ندارد و تیم‌های میهمان مجبورند برای حضور در شهر جم در فرودگاه عسلویه فرود بیایند و فاصله این فرودگاه تا ورزشگاه شهر جم بیش از ٦٠ دقیقه است. ضمن این‌که تیم‌های میهمان حتی در شهر جم هم با چالش هتل مواجه خواهند بود و در شهر جم هتل استاندارد و مناسبی وجود ندارد. با این شرایط بعید است که این دو تیم بتوانند در شهرهای خود و با حضور هواداران مشتاقشان میزبان باشند. از صعود این تیم‌ها به لیگ برتر فقط همان شادی صعود برای هوادارانشان می‌ماند و حسرت از این همه بی‌امکاناتی و بی‌تدبیری مدیران.