«آپچاگی» به تکواندو با انتخاب «بی‌باک»

به گزارش خبرنگار ورزشی آنا، سراشیبی تکواندو ایران تمامی ندارد؛ درست از مردادماه سال گذشته بود که تیم ملی تکواندو ایران به همراه سونامی ویرانگر خود، به میدان المپیک ریو رسید تا پازل قدرت نمایی و اقتدار خود را که تا قبل از میدان المپیک و کسب 114 مدال رنگارنگ کسب کرده بود را کامل کند اما بخت با مقانلو و شاگردانش یار نبود و المپیک به یکی از بدترین نتایج تیم ملی تکواندو تبدیل شد.

بیژن مقانلو و مهدی بی‌باک که در آن زمان به عنوان سرمربی و دستیار در تیم ملی حضور داشتند شکست خورده و مغموم به ایران برگشتند و مسئولیت این ناکامی را برعهده گرفتند. البته تیم بعد از المپیک باز هم با مقانلو در مسابقات جام جهانی باکو شرکت کرد اما این بار هم ناکامی و شکست نصیب تکواندوی ایران شد. بعد از این نتیجه مقانلو رفت و فدراسیون که مورد هجمه زیادی قرار گرفته بود سیاست سکوت در پیش گرفت تا اینکه در بهمن ماه سال 1395 کمیته فنی فدراسیون تکواندو با پیشنهاد شورای فنی مهدی بی باک را به عنوان سرمربی تیم ملی تکواندو انتخاب کرد.

انتخاب بی‌باک به عنوان سرمربی تیم ملی انتقادهایی زیادی به همراه داشت؛ خانواده تکواندو معتقد بودند که بی‌باک اگرچه تکواندوکار قابل قبولی بوده و در دوران حضورش در تیم ملی عقبه خوبی داشته اما در مقام سرمربی نمی‌تواند به کشتی طوفان زده تکواندو کمک کند، اما فدراسیون و شورای فنی این عقیده را نداشتند.

مسابقات جام ریاست فدراسیون جهانی تکواندو در آتن اولین میدانی بود که بی باک باید خود را در آن محک می‌زد این رقابت‌ها که حکم دیدار تدارکاتی را برای مسافران جهانی داشت با عملکرد خوب تکواندوکاران همراه شد. تیم ملی در این مسابقات با کسب چهار مدال طلا و یک برنز به قهرمانی رسید تا مهدی بی باک در اولین گام موفقیت را تجربه کند.

اما اولین آزمون جدی و سخت و حساس بی باک در تیم ملی تکواندو مسابقات جهانی چین در تیرماه 96 بود. بی باک در شرایطی تیمش را به این مسابقات اعزام کرد که سال گذشته تکواندوی ایران با مربیگری بیژن مقانلو در میدان جهانی و کسب سه طلای عاشورزاده، حجی‌زواره و خدابخش به همراه تک برنز یعقوبی عنوان قهرمانی را از آن خود کرده بود و حالا تیم بی باک باید از عنوان قهرمانی سال گذشته تیم ایران تمام قد دفاع می‌کرد.

با این حال تیم بی‌باک در چین ضعیف‌ترین نتیجه تکواندو در رقابت‌های جهانی در چند سال اخیر را به دست آورد و با کسب 2 مدال نقره توسط آرمین هادی پور و میرهاشم حسینی و یک برنز توسط مسعود حجی زواره و کسب 46 امتیاز بر روی سکوی سوم ایستاد و این نتیجه در حالی برای تکواندو رقم خورد که تیم ایران از سال 2001 تاکنون در تمام دوره‌های رقابت‌های جهانی یا بر سکوی اولی ایستاده بود و یا هنوان نایب قهرمان را به دست آورده بود.

تکواندوی ایران در این مسابقات از کسب مدال طلا بازماند و این در حالی بود که آخرین دوره‌ای که تکواندو در رقابت‌های جهانی موفق به کسب نشان طلا نشده بود به سال 2007 بر می‌گشت. به هر روی اولین آزمون جدی بی باک با تیم ملی تکواندو با موفقیت همراه نبود و خیلی از انتقادهایی که منتقدان به بی باک داشتند به واقعیت پیوست.این منتقدان بر این باور بودند مربی که قبل از اعزام تیمش به مسابقات جهانی در مصاحبه‌هایش اعتماد به نفس کافی دیده نمی‌شد و حرف از نتیجه نگرفتن می زند نمی‌تواند آن اقتدار و قدرت لازم را به شاگردانش القا کند.

گرندپری مراکش دومین آزمون سخت بی باک بود، مسابقاتی که در آخرین‌ روز‌های شهریورماه امسال برگزار شد. در این رقابت‌ها محمد کاظمی و فرزان عاشورزاده در وزن 58- کیلوگرم، میرهاشم حسینی در وزن 68- کیلوگرم و سجاد مردانی در وزن 80+ کیلوگرم راهی مراکش شدند اما حاصل کار این چهار تکواندوکار ایران تنها یک مدال برنز فرزان عاشورزاده آن هم بعد از 454 روز بود.

این نتایج و چالش‌هایی که در تکواندوی ایران به دست آمد نشان از این داد که صحبت منتقدان تکواندو در مورد حضور بی باک در تیم ملی به واقعیت نزدیک است و او هنوز تجربه لازم برای مربیگری در تیم ملی را ندارد، البته که باید اعتماد به جوانان چه در عرصه مربیگری و چه ورزشکاران همیشه در اولویت قرار بگیرد اما شاید تکواندو به نگاه ویژه تری نیاز داشته باشد تا این اقتدار و قدرتی که ایران داشت به این راحتی از دست نرود.

بی باک در ۱۷ سالگی به عضویت تیم ملی درآمد و همه وزن ها را در تیم ملی ایران تجربه کرد. او در رقابت‌های ۱۹۹۷ هنگ کنگ مدال نقره مسابقات جهانی را کسب کرده و به بدشانس ترین تکواندوکار ایران معروف شده‌است چرا که او در بهترین روزهای دوران قهرمانی خود به دلیل مصدومیت حضور در بازی‌های المپیک را از دست داد. اما مبارزات قدرتمندش در بازی‌های آسیایی دوحه همچنان در خاطر همگان باقی مانده است.