در گفتوگوی تفصیلی با آنا تشریح شد؛
آنا گزارش می‌دهد
تکرار چرخش اصلاحات از یک منتخب اصلاح‌طلب/ فداکاری‌های عارف دیگر به کارنمی‌آید؟
تردید اتاق فکر اصلاح‌طلبان نسبت به گزینه‌های انتخابیشان اینبار محافظه‌کاری و نافرمانی محمدرضا عارف را بهانه فشار سیاسی برای کناره‌گیری وی از ریاست فراکسیون امید قرار داد.
گروه سیاسی خبرگزاری آنا- معصومه رضاییان؛ پس از انتخابات سال 88، وقتی اصلاح‌طلبان سعی داشتند با اشتباهات فاحش راهبردی، نتیجه دلخواه خود از انتخابات را به حاکمیت و مردم تحمیل کنند، از سوی جامعه منزوی و از گردونه سیاسی کنار گذاشته شدند و از آن پس تمام ظرفیت خود را برای بازگشت به جایگاه سیاسیشان به خدمت گرفتند.
اولین نتیجه این تلاش‌ها در سال 92 با تشکیل شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان متشکل از بزرگان احزاب و به ریاست محمدرضا عارف، بروز و ظهور پیدا کرد که خروجی آن ریاست جمهوری حسن روحانی به عنوان کاندیدای منتخب اصلاحات شد.
پیروزی حسن روحانی، اما نتیجه انصراف گزینه اصلی اصلاح‌طلبان یعنی محمدرضا عارف بود. عارف پیش از این نیز در انتخابات دوره هشتم مجلس شورای اسلامی به دلیل رد صلاحیت گسترده اصلاح‌طلبان در حالی که صلاحیتش تایید شده بود، جایگاه سیاسی خود را فدای اصلاح‌طلبان کرد و در اعتراض به این رد صلاحیت‌ها از حضور در انتخابات انصراف داد و چنین رفتارهایی او را به مرد انصراف‌ها ملقب کرد.
حضور حسن روحانی در عالی‌ترین مقام حکومتی برگ برنده‌ای برای بزرگان اصلاح طلب تلقی شد به طوری که تصمیم گرفتند در انتخابات بعدی یعنی مجلس دهم راه را با همین سازوکار پیش ببرند که ماحصل آن ارائه لیست امید به جامعه بود. اما زمان زیادی از جشن پیروزی اصلاحات برای تصدی دولت و مجلس نگذشته بود که جرقه اختلاف در این جریان سیاسی در انتخابات هیأت رئیسه مجلس و زمانی که محمد رضا عارف نتوانست با پشتوانه لیست امید کرسی ریاست مجلس را تصاحب کند، زده شد. هرچند سینه چاکان اصلاحات خودشان هم بر این باور بودند مجلسی که لاریجانی رئیس آن باشد با مجلسی که عارف رئیس آن باشد از نظر نفوذ، کارکرد و پیشبرد اهداف قابل قیاس نیست و به زعم محمد قوچانی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران عارف حتی نتوانست برای وزیر پیشنهادی -همشهری خود- (حبیب‌الله بی‌طرف) در مجلس رای جمع کند.
از آنجا که اصلاح‌طلبان در چرخش‌های زاویه‌دار نسبت به منتخبان خود، ید طولایی دارند و این شاخصه را بارها در صحنه سیاسی کشور به نمایش گذاشته‌‌اند، ساز بهانه‌جویی در مخالفت با «رئیس شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان» را کوک کردند و با این بهانه که شورای عالی تاریخ مصرفش تمام شده، به انتقاد از عملکرد این شورا و ریاست آن پرداختند.
غریبانی دبیر کل انجمن اسلامی مهندسان ایران که یکی از احزاب موثر و پیشکسوت در شورای هماهنگی جبهه اصلاحات است، منتقد است که شورای عالی سیاستگذاری خود را متولی اصلاح‌طلبان می‌داند و این زنگ خطری برای ادامه کار احزاب اصلاح‌طلب و قوت گرفتن آنهاست. او تصمیمات شورای عالی سیاستگذاری به ریاست عارف را دلیل انشقاق و فاصله گرفتن احزاب تأثیرگذار اصلاحات از جبهه هماهنگی می‌داند.
غریبانی حتی به نام‌گذاری فراکسیون اصلاح‌طلبان به نام «امید» نیز معترض است و آن را نامی ناهمگون در جریان اصلاحات عنوان می‌دارد و بیان می‌کند که اصلاح‌طلبان در گذشته با نام خودشان در مجلس فراکسیون داشتند و همه در آن فعالیت می‌کردند. در مجلس همواره دو جریان عمده به نام اصلاح‌طلبان و اصولگرایان وجود داشته است. این عنوان را آقایان با چه دلیل و پشتوانه‌ای به «فراکسیون امید» تبدیل کردند؟ این به نوعی فاتحه اصلاح طلبی را خواندن است.
روزنامه آرمان در گزارشی باعنوان «فراکسیون امید ناامید از عارف» نوشته است محمدرضا عارف با سیاست سکوت نتوانست چندان گام بلندی در راستای تحقق انتظارات اصلاح طلبان داشته باشد. به باور این روزنامه اصلاحات‌نویس پس از آنکه عارف نتوانست کرسی ریاست مجلس را به دست آورد تصور بر این بود که با ریاست بر فراکسیون امید می‌تواند در مسیر تحقق خواست اصلاح طلبان گام‌های اساسی بردارد، اما گذشت زمان نشان داد آقای عارف در این جایگاه هم آنچنان که مورد انتظار حامیان خود بود قوی عمل نکرد.
جناح اصلاحات که حوادث اخیر کشور را موقعیت مناسبی برای نشان دادن چهره کارگشا و کارآمد خود می‌دانند و به اعتقاد عباس عبدی اگر اصلاح طلبان نتوانند برای حوادث اخیر کشور راهکار مناسبی ارائه دهند، باید فاتحه حضور مجدد در عرصه سیاست کشور را بخوانند؛ عارف را محافظه‌کاری می‌دانند که نمی‌تواند اهداف سیاسی آنان را در جریانات مختلف کشور پیش ببرد.
روزنامه آرمان چنان عارف را بی‌مهابا مورد نقد مستقیم قرار می‌دهد که رفتار و گفتار محمود صادقی از اعضای فراکسیون امید را بر رفتار رئیس این فراکسیون برتری داده و می‌نویسد: محمود صادقی در پیگیری حوادث اخیر و آزادی دانشجویان پیش‌قدم شد و اگر تحرک عارف تنها به شعار دادن محدود نمی‌شد و اقدامات عملی و مذاکراتی در این راستا داشت که به اطلاع افکار عمومی می‌رسید بی‌تردید جایگاه اصلاح‌طلبان پیشرفت بیشتری داشت تا سکوت پس از وعده عارف!
این سخنان در حالی از اردوگاه اصلاح طلبی شنیده می‌شود که آنان پیش از این محمدرضا عارف را یکی از گزینه‌های بالقوه برای انتخابات 1400 معرفی می‌کردند که در همین رابطه محمدعلی ابطحی از اعضای مجمع روحانیون مبارز گفته است آقای عارف نمونه برجسته‌ای است که می‌تواند در لیست کاندیداتوری اصلاحات برای انتخابات ریاست جمهوری آینده قرار گیرد.
حال جریانی که پیش از این قد علم کردن دوباره اصلاح‌طلبان در ساحت سیاسی کشور را مرهون ایثارگری محمدرضا عارف در سال ۹۲ و کناره‌گیری او از انتخابات ریاست جمهوری می‌دانست؛ اکنون با بهانه‌هایی چون مشورت ناپذیری و نافرمانی سعی دارند کم کم وی را از گردونه قدرت سیاسی کنار بگذارند.
حال باید به انتظار نشست و دید که محمدرضا عارف و طیف هوادارانش در «بنیاد امید ایرانیان» که سامان دادن اصلاح طلبان و نمایندگی این جبهه در بازگشت به سیاست و قدرت را دلیل داشتن رانت ویژه برای خود می‌داند، می‌تواند روی حمایت‌های جناح اصلاحات برای ماندگاری بر اریکه سیاست حساب باز کند؟
انتهای پیام/
آشنایی با مفاهیم اقتصاد دانش‌بنیان (۳۴)
