بهار روابط هند و رژیم صهیونیستی در سایه سیاستمداران اسلام‌ستیز

گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا- محمدرضا پارسا؛ دیدگاه‌های حزب ملی‌گرای بهاراتیا جاناتا در هند و حزب راست‌گرای لیکود در رژیم صهیونیستی نسبت به اسلام و مسلمانان شباهت‌های زیادی دارد. همین امر، یکی از دلایل عمده ارتقای بی‌سابقه روابط دو جانبه دهلی نو- تل آویو در چند سال اخیر بوده است.

هند و اسرائیل هم اکنون همکاری‌های بسیار گسترده‌ای در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی و نظامی دارند اما مناسبات آنها همواره بدین‌گونه نبوده است. از این رو می‌توان روابط دهلی نو- تل آویو را به دوره‌های گوناگونی تقسیم کرد.

در دوره نخست که از سال 1947 تا اوایل دهه 1990 به درازا کشید، هند و رژیم صهیونیستی روابط دیپلماتیک رسمی و سفارتخانه نداشتند. با وجود این، در سال 1950، هند موجودیت اسرائیل را به رسمیت شناخت. اسرائیل هم در سال 1953 در بمبئی یک کنسولگری باز کرد.

هند به لحاظ داخلی و خارجی ملاحظاتی داشت و به خاطر همان ملاحظات، از برقراری روابط دیپلماتیک رسمی با اسرائیل خودداری می کرد. البته در همین دوره، دهلی نو و تل آویو در زمینه‌های مختلف از جمله اطلاعاتی، با یکدیگر همکاری‌هایی داشتند.

در دوره دوم یعنی از اوایل دهه 1990 تا سال 2014، روابط دو طرف جهش چشمگیری پیدا کرد. در سال 1992 هند و اسرائیل روابط دیپلماتیک رسمی برقرار کردند و سفارت‌خانه‌های خود را در تل آویو و دهلی نو گشودند.

در این دوره، مقام‌های بلندپایه دو طرف راهی پایتخت‌های یکدیگر شدند و کوشیدند سطح روابط دوجانبه را بالاتر ببرند. در سال 1997 عزر وایزمن رئیس‌ اسرائیل و در سال 2003 آریل شارون نخست وزیر اسرائیل از هند دیدن کردند. در سال 2006 هم نارندرا مودی نخست وزیر کنونی هند که در آن زمان سروزیر ایالت گجرات بود، راهی سرزمین‌های اشغالی شد.

از سال 2014 به این سو، فصل جدیدی در کتاب روابط هند و اسرائیل باز شده است. از زمان به قدرت رسیدن نارندرا مودی نخست وزیر هند و حزب ملی‌گرای بهاراتیا جاناتا، روابط دهلی نو- تل آویو به طور بی‌سابقه‌ای در ابعاد مختلف ارتقا پیدا کرده است.

دهلی نو آشکارا از تل‌آویو در مجامع بین‌المللی طرفداری می‌کند و همکاری‌های اقتصادی و نظامی دو طرف هم به گونه‌ای چشمگیر بیشتر شده است. هند پس از چین، دومین شریک تجاری آسیایی اسرائیل و بزرگترین خریدار جنگ افزارهای تل‌آویو است.

روابط هند و اسرائیل از آغاز تا اوایل دهه 1990

هند و اسرائیل در حال حاضر روابط اقتصادی، نظامی و راهبردی گسترده‌ای دارند و می‌خواهند سطح مناسبات خود را طی سال‌های آتی از این هم فراتر ببرند. سفر اخیر بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی در راس هیاتی بلندپایه به هند، گویای این امر است.

البته روابط هند و رژیم صهیونیستی همواره در این سطح نبوده است. شبه قاره هند در سال 1947 از یوغ انگلستان رهایی پیدا کرد اما به دلیل اختلاف‌های دینی میان مردمان این سرزمین، به دو کشور مستقل تقسیم شد.

مهاتما گاندی رهبر جنبش استقلال طلبی هند که از تقسیم شبه قاره هند به دلیل اختلاف‌های دینی میان مردم آزرده خاطر بود، نسبت به تشکیل یک رژیم مبتنی بر دین در سرزمین‌های اشغالی، نظر مساعدی نداشت.

از این‌رو هند به قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد - موسوم به طرح تقسیم فلسطین - رای منفی داد. طبق این قطعنامه، سرزمین فلسطین به دو کشور تقسیم می‌شد و ۵۵ درصد از سرزمین فلسطین به اسرائیلی‌ها و باقی مانده به فلسطینی‌ها می‌رسید. همچنین مقرر شده بود بیت‌المقدس به صورت شهری بین‌المللی اداره شود.

هند در سال 1949 نیز علیه پذیرش اسرائیل در سازمان ملل متحد رای داده بود. البته در همان زمان هم عده‌ای از ملی‌گرایان هندو و اسلام ستیز در هند، به دلایل سیاسی و دینی، از تشکیل رژیمی بر مبنای دین یهود در سرزمین‌های اسلامی و عربی حمایت می‌کردند. گروهی از ملی‌گرایان هندو با تندروهای یهودی، احساس نزدیکی می‌کردند.

با این‌همه، هند در تاریخ 17 سپتامبر 1950 رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت. جواهر لعل نهرو نخست وزیر هند دلیل اصلی به تاخیر افتادن شناسایی اسرائیل را جلوگیری از نارضایتی دوستان عرب هند اعلام کرد.

در سال 1953 اسرائیل در شهر بمبئی یک کنسولگری باز کرد اما دولت جواهر لعل نهرو مایل نبود با اسرائیل روابط کامل دیپلماتیک برقرار کند. جواهر لعل نهرو بر این باور بود دادن اجازه باز کردن یک سفارت در دهلی نو به اسرائیل، به روابط هند و کشورهای عربی آسیب می‌زند.

به طور خلاصه، روابط دهلی نو- تل آویو از زمان شناسایی اسرائیل در سال 1950 تا اوایل دهه 1990 میلادی، از لحاظ ماهیتی، یک رابطه غیر رسمی به شمار می‌آمد. هند به دلیل ملاحظات داخلی و خارجی، مخالف برقراری روابط دیپلماتیک رسمی با اسرائیل بود.

به لحاظ داخلی، سیاستمداران هند از واکنش کشورهای اسلامی به عادی‌سازی روابط هند و اسرائیل، نگران بودند. همچنین بسیاری از کارگران هندی در کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس کار می‌کردند و عادی سازی روابط دو طرف، امنیت شغلی این کارگران را به خطر می‌انداخت.

از سوی دیگر نیاز داخلی صنایع نوپای هند به انرژی باعث می‌شد دهلی نو مواضع کشورهای عربی حوزه خلیج فارس را هم در نظر بگیرد. هندی‌ها به هیچ روی مایل نبودند در جریان ارسال نفت کشورهای عربی به هند، کمترین وقفه‌ای ایجاد شود.

اهداف سیاست خارجی هند و اتحادهای این کشور، در راه برقراری روابط دیپلماتیک رسمی با اسرائیل، مانع ایجاد می‌کرد. هند عضو جنبش عدم تعهد بود که از سازمان آزادی بخش فلسطین جانبداری می‌کرد. به علاوه، هند در دوره جنگ سرد نه به آمریکا بلکه بیشتر به اتحاد جماهیر شوروی متمایل بود.

درگیری‌ها و رقابت‌های هند و پاکستان را هم نباید از قلم انداخت. پاکستان به عنوان یک کشور اسلامی روابط خوبی با کشورهای عربی و اسلامی داشت. هند نمی‌خواست با نزدیکی به اسرائیل موجب شود پاکستان از این وضعیت به سود خود بهره ببرد.

حزب سیاسی حاکم هند طی این دوره، «کنگره ملی هند» بود. اعضای این حزب بر این باور بودند که اسرائیل درست مانند پاکستان یک موجودیت مبتنی بر دین است. از این‌رو، نسبت به تل آیو، نظر مساعدی نداشتند.

البته نداشتن رابطه رسمی به این معنا نیست که هند و اسرائیل در این دوره دو جزیره جدا از هم بودند. دیدارهایی میان نمایندگان دو طرف و همکاری‌هایی میان آنها در زمینه‌های مختلف صورت گرفت. برای مثال، در مقاطع مختلف، اسرائیل به هند هنگام جنگ و تنش مرزی با همسایگان، کمک اطلاعاتی کرد.

سرانجام در اوایل دهه 1990 میلادی سیاست هند در برابر اسرائیل کاملا تغییر پیدا کرد و فصل جدیدی در کتاب روابط دو کشور باز شد. در این دوره، هند و اسرائیل روابط دیپماتیک رسمی برقرار کردند و به تدریج سطح همکاری‌های سیاسی، اقتصادی و نظامی خود را بالا بردند.

روابط هند و اسرائیل از اوایل دهه 1990 تا سال 2014

پس از چند دهه طرفداری از کشورهای عربی و عضویت در جنبش عدم تعهد، هند با اسرائیل روابط دیپلماتیک رسمی برقرار کرد و در ژانویه 1992، سفارت خود را در تل آویو گشود. از آن زمان تاکنون، روابط دهلی نو- تل آویو به دلیل منافع راهبردی و تهدیدهای امنیتی مشترک، بسیار گسترش پیدا کرده است.

البته هند در همین دوره جدید از روابط هم تا پیش از سال 2014، بارها اقدام‌های نظامی اسرائیل علیه فلسطینی‌ها را محکوم کرد. برخی تحلیلگران مسائل هند، رقابت‌های حزبی را یکی از دلایل آن می‌دانند. به گفته آنها، ائتلاف اتحاد پیشرو (UPA) - که حزب «کنگره ملی هند» رهبری آن را به عهده دارد - به دنبال کسب آرای مسلمانان هند از راه حمایت از فلسطینی‌ها بود.

عزر وایزمن به نخستین رئیس جمهور اسرائیل تبدیل شد که در سال 1997 از هند دیدار کرد. لعل کریشنا عدوانی هم اولین وزیر هندی بود که در سال 2000 میلادی، به اسرائیل سفر کرد. در پایان همان سال، جاسوانت سینگ به عنوان نخستین وزیر امور خارجه هند، راهی سرزمین‌های اشغالی شد.

در سال 2003، آریل شارون به عنوان اولین نخست وزیر اسرائیل از هند دیدن کرد. رهبران حزب بهاراتیا جانانا از این سفر استقبال کردند. آتال بیهاری واجپایی نخست وزیر وقت هند گفت دیدار شارون از هند، راه را برای گسترش روابط دو جانبه، هموار می‌کند.

سفر آریل شارون به هند بی‌حاشیه نبود. این سفر خشم مسلمانان هند را برانگیخت. مسلمانان هند و گروه‌های چپ‌گرا در دهلی نو پایتخت کشور تظاهرات کردند. نیروهای امنیتی هند ضمن مداخله و درگیری با تظاهرکنندگان، حدود 100 نفر را دستگیر کردند.

البته احزاب و گروه‌های ملی‌گرای هندو و روزنامه‌ها و رسانه‌های وابسته به آنها علاوه بر نکوهش تظاهرات ضد اسرائیلی مسلمانان و دیگر گروه‌های مخالف، حمایت خود را از تقویت مناسبات دو جانبه دهلی نو- تل آویو اعلام کردند. ملی‌گرایان هندو عموما دیدگاه مساعدی نسبت به اسرائیل دارند.

آریل شارون هم رضایت خود را از سفر به هند و دیدار با رهبران و دولتمردان این کشور ابراز کرد. نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی گفت اسرائیلی‌ها به هند به عنوان یکی از مهمترین کشورهای جهان، احترام می‌گذارند.

رفت و آمدهای وزرا و مقام‌های هندی و اسرائیلی تا 2014 - زمان به قدرت رسیدن حزب ملی‌گرای بهاراتیا جاناتا - ادامه پیدا کرد. نارندرا مودی نخست وزیر کنونی هند خود در سال 2006 به اسرائیل سفر کرده بود. نارندار مودی میان سال‌های 2001 تا 2014 سروزیر ایالت گجرات هند بود.

روابط هند و اسرائیل از سال 2014 به این سو

بزرگترین چرخش سیاست خارجی هند در رابطه با اسرائیل در سال 2014 صورت گرفت. در این سال نارندرا مودی و حزبش در انتخابات سراسری هند که در نه مرحله طی ماه‌های آوریل و می برگزار شد، به پیروزی رسیدند. بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل به نارندرا مودی تبریک گفت.

با به قدرت رسیدن حزب ملی‌گرای هندوی بهاراتیا جاناتا و آغاز به کار نارندرا مودی به عنوان نخست وزیر هند در تاریخ 26 می 2014 میلادی، روابط دهلی نو و تل آویو به گونه‌ای بی‌سابقه، گسترش پیدا کرد.

دو ماه بعد در جولای 2014 هنگام بالا گرفتن تنش میان اسرائیل و حماس، هند هر دو طرف را مسئول خشونت‌های صورت گرفته دانست. برخی تحلیلگران، اتخاذ این موضع از سوی دولت هند را، دور شدن دهلی نو از سیاست سنتی حمایت از فلسطینی‌ها ارزیابی کردند.

سوشما سوآراج وزیر امور خارجه هند، در پاسخ به انتقادهای صورت گرفته از سیاست جدید کشورش، اعلام کرد سیاست هند در برابر فلسطین هیچ تغییری نکرده است. او افزود ما ضمن حمایت کامل از فلسطینی‌ها می‌خواهیم روابط خوب خود را با اسرائیل حفظ کنیم.

در جولای 2014، پس از صدور قطعنامه ای از سوی شورای حقوق بشر سازمان ملل پیرامون جنایت های جنگی رژیم صهیونیستی در غزه، 41 کشور از مجموع 47 عضو شورا به آن رای مثبت و 5 کشور از جمله هند به آن رای ممتنع دادند. آمریکا تنها کشوری بود که رای منفی داد. اسرائیل برای این رای ممتنع، از هند به طور ویژه تشکر کرد.

در سپتامبر 2014 در حاشیه نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، نارندرا مودی و بنیامین نتانیاهو در نیویورک با یکدیگر دیدار و گفتگو کردند. در همین سال، شیمون پرز رئیس جمهور پیشین اسرائیل از هند دیدار کرد.

در فوریه 2015، موشه یعلون وزیر دفاع اسرائیل راهی هند شد و از نمایشگاه هوایی اِرو ایندیا - که هر دو سال یکبار از سوی وزارت دفاع هند برگزار می شود - دیدن کرد. در این سفر، موشه یعلون با همتای هندی خود و نخست وزیر هند ملاقات‌هایی داشت.

طی روزهای 13 تا 15 اکتبر 2015، پراناب موکرجی به عنوان نخستین رئیس جمهور هند از اسرائیل دیدن کرد. از نکات جالب توجه این سفر، حضور پراناب موکرجی و بنیامین نتانیاهو در کنست - پارلمان اسرائیل - و تاکید آنها بر ضرورت گسترش روابط دو سویه به ویژه در حوزه‌های اقتصادی و تکنولوژیک بود.

سوشما سوآراج وزیر امور خارجه هند در ژانویه 2016، به اسرائیل رفت. وزیر امور خارجه هند در این سفر با مقام‌های بلندپایه اسرائیلی از جمله: بنیامین نتانیاهو، اعضای کابینه و رووین ریولین رئیس رژیم و همچنین جوامع یهودی هندی، دیدارها و گفتگوهایی داشت.

در نوامبر 2016، رووین ریولین رئیس اسرائیل از هند دیداری یک هفته‌ای به عمل آورد. او دومین رئیس رژیم صهیونیستی بود که از هند دیدار می‌کرد. پیش از او، عزر وایزمن در سال 1997 رهسپار هند شده بود.

رووین ریولین در دیدار با نارندرا مودی نخست وزیر هند فرصت را غنیمت شمرد و از نگرانی‌هایش پیرامون تهدیدهای امنیتی ایران علیه اسرائیل سخن گفت. در بازگشت، او به رسانه‌های اسرائیلی گفت دولت هند به او اطمینان خاطر داده است که با وجود رابطه میان هند و ایران، دهلی نو از اسرائیل حمایت می‌کند.

در جولای 2017 نارندار مودی راهی اسرائیل شد. او اولین نخست وزیر هند به شمار می آید که از اسرائیل دیدن کرده است. از نکات قابل ذکر سفر او، دیدار نکردن او از رام الله مرکز تشکیلات خود گردان فلسطین بود. کارشناسان امور بین الملل، این حرکت مودی را اقدامی آشکار در حمایت از اسرائیل تفسیر کردند.

در ژانویه سال جاری میلادی، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل در راس یک هیات عالی رتبه 130 نفره به هند سفر کرد و با همتای هندی خود و شماری از مقام‌های عالی رتبه هندی دیدار کرد. این سفر توجه بسیاری از رسانه‌ها را برانگیخت.

به طور خلاصه، مناسبات هند و اسرائیل از می 2014 به این سو در ابعاد مختلف گسترش بی‌سابقه‌ای داشته است. طی این دوره، هند بارها از دادن رای مثبت به قطعنامه‌های ضد اسرائیلی در نهادهای مختلف سازمان ملل متحد خود داری کرده است. اتخاذ چنین سیاستی از سوی هند، رویکرد این کشور را به رویکرد آمریکا نسبت به اسرائیل شبیه کرده است.

روابط اقتصادی و نظامی هند و اسرائیل

روابط اقتصادی دو سویه هند و اسرائیل رو به گسترش است. هند دومین شریک تجاری آسیایی اسراییل پس از چین به شمار می‌آید. در سال 2014 میلادی، ارزش تجارت دو جانبه آنها - جدای از خرید و فروش تسلیحات - حدود 4/5 میلیارد دلار بود.

همچنین دهلی نو و تل آویو از سال 2015 در حال مذاکره پیرامون یک توافقنامه تجارت آزاد دوجانبه هستند. این توافقنامه تجارت آزاد روی حوزه‌هایی چون: فناوری اطلاعات، بیوتکنولوژی و کشاورزی تمرکز دارد.

هند پنجمین کشور صادرکننده کالا به اسرائیل است. آمریکا، چین، آلمان، ترکیه و هند به ترتیب بزرگترین صادرکنندگان کالا به اسرائیل هستند. ارزش کالاهای صادراتی هند به اسرائیل در سال 2016، حدود 2/9 میلیارد دلار بود.

البته میزان صادرات هند به اسرائیل با میزان صادرات چین به اسرائیل - مهمترین رقیب آسیایی دهلی نو- قابل مقایسه نیست. چینی ها در سال 2016 میلادی، 8/1 میلیارد دلار به سرزمین‌های اشغالی صادرات داشتند. میزان صادرات آمریکا به اسرائیل هم در همین سال، 13/2 میلیارد دلار بود.

در سفر اخیر نخست وزیر رژیم صهیونیستی به هند، نتانیاهو اعلام کرد اسرائیل می‌خواهد میزان صادرات خود را به هند در سه سال آینده، تا 25 درصد افزایش دهد. اسرائیل همچنین قصد دارد طی یک دوره چهار ساله، نزدیک به 70 میلیون دلار در حوزه‌هایی چون: گردشگری، تکنولوژی، کشاورزی و نوآوری در هند سرمایه‌گذاری کند.

دهلی نو و تل‌آویو همکاری‌های نظامی خود را هم بسیار گسترش داده‌اند. هند بزرگترین خریدار جنگ‌افزارهای اسرائیلی است. اسرائیل پس از روسیه، دومین تامین‌کننده تجهیزات دفاعی هند است. ارزش تجارت تسلیحاتی دهلی نو- تل آویو میان سال های 1999 تا 2009، حدود 9 میلیارد دلار بود.

مناسبات نظامی و راهبردی هند و رژیم صهیونیستی در دوره نخست وزیری نارندرا مودی به شکلی بی‌سابقه ارتقا پیدا کرده است. دو طرف در حوزه‌هایی چون: مبادلات اطلاعاتی پیرامون تروریسم و آموزش مشترک نیروهای نظامی، با یکدیگر همکاری می‌کنند.

بررسی دلایل گسترش روابط هند و اسرائیل

دهلی نو برای نزدیک شدن به تل آویو دلایلی دارد. اسرائیل مهمترین متحد جهانی آمریکاست. از نظر هند نزدیکی به اسرائیل به معنای روابط بهتر با آمریکا هم هست. هند و اسرائیل هر دو در آمریکا لابی‌های قدرتمندی دارند.

با وجود این، جایگاه لابی‌های اسرائیلی در آمریکا بی‌نظیر است. لابی‌های اسرائیلی عملا بر کاخ سفید و کنگره سایه انداخته‌اند. از این‌رو، هند در صورت نزدیکی به اسرائیل و حمایت همه جانبه از آن در مجامع و نهادهای بین‌المللی، می‌تواند در مواقع نیاز و تنش با کشورهای همسایه، روی کمک‌های بی‌دریغ آمریکا حساب کند.

هند و چین دو قدرت هسته‌ای و دو رقیب منطقه‌ای هستند. آنها هنوز مشکلات مرزی حل نشده‌ای دارند. آمریکا نیز چین را مهمترین رقیب جهانی خود می‌داند. هند و آمریکا هر دو به دنبال مهار چین هستند. هند با حمایت گسترده از اسرائیل می‌خواهد همسویی همه جانبه خود را با سیاست‌های آمریکا به کاخ سفید اعلام کند.

از سوی دیگر هند مایل است به سلاح و تکنولوژی اسرائیل دسترسی داشته باشد. ملی‌گرایان هندو که اکنون قدرت را در دست دارند مانند اسرائیلی‌ها، نگاه مثبتی به کشورهای اسلامی و مسلمانان جهان ندارند. این امر زمینه را برای ارتقای همکاری‌های راهبردی، اطلاعاتی، نظامی و تکنولوژیک، فراهم کرده است.

در مجموع، هند نگرانی‌های امنیتی داخلی و خارجی بسیاری دارد. گذشته از روابط تنش‌آلود دهلی نو و پکن، روابط هند با کشور مسلمان همسایه یعنی پاکستان هم بسیار پر تنش است. با اندکی تسامح می‌توان گفت نارندار مودی و حزب او بهاراتیا جاناتا مانند نتانیاهو و حزب لیکود، ایدئولوژی یکسانی دارند و آن اسلام‌ستیزی و اسلام هراسی است.

حدود 200 میلیون مسلمان در هند زندگی می کنند. از زمان روی کار آمدن حزب بهاراتیا جاناتا وضعیت مسلمانان هند بدتر شده و میزان حمله به آنان بسیار افزایش یافته است. حزب راستگرای لیکود هم رویکردی خشن نسبت به اعراب و مسلمانان دارد. رهبران هر دو حزب بر این باورند در عرصه داخلی و خارجی دشمنان مشترکی دارند.

اسرائیل هم برای نزدیکی به هند دلایلی دارد. هند مهمترین متحد آسیایی آمریکاست. مقامات اسرائیل با وجود همه خشونت‌ها و جنایت‌هایی که علیه مسلمانان مرتکب می‌شوند، ادعا می‌کنند حامی آزادی و دمکراسی هستند. هندی‌ها هم خود را بزرگترین دمکراسی جهان می‌دانند.

به طنز می‌توان گفت آمریکا، اسرائیل و هند عملا جبهه دموکراسی‌های اسلام ستیز و اسلام‌هراس را تشکیل داده‌اند. در آمریکا، اسرائیل و هند، دموکراسی تنها پوسته و ظاهر سیاست است و واقعیت سیاست آنها نیست. در هر سه آنها، حقوق مسلمان‌ها و اقلیت‌های دیگر، به‌طور سامان‌مند، زیرپا گذاشته می‌شود.

اسرائیل از لحاظ موقعیت جغرافیایی وضعیت مساعدی ندارد و از سوی کشورهای مسلمان محاصره شده است. از بدو تاسیس رژیم صهیونیستی، تل آویو به دنبال گسترش روابط با کشورهای غیر مسلمان و ترجیحا اسلام‌ستیز بوده است. روی کار آمدن مودی و حزبش، فرصت بزرگی در اختیار صهیونیست‌ها قرار داده است و آنها نمی‌خواهند به هیچ روی این فرصت را از دست بدهند.

توانایی‌های بالقوه و بالفعل هند یکی از دلایل علاقه سیاستمداران رژیم صهیونیستی به هند است. هند کشوری پهناور با بیش از 1 میلیارد و 300 میلیون نفر جمعیت است. هند هفتمین قدرت اقتصادی جهان پس از آمریکا، چین، ژاپن، آلمان، انگلستان و فرانسه به شمار می‌آید و قدرتی هسته‌ای هم هست.

هند یک قدرت رو به رشد اقتصادی و نظامی است. رژیم صهیونیستی به حمایت‌های چنین کشور بزرگ و تاثیر‌گذاری در جهان نیاز دارد. رژیم صهیونیستی فکر می‌کند قدرت و حمایت کشورهایی چون: آمریکا و هند می‌تواند در دراز مدت ضامن امنیت و بقای رژیم صهیونیستی باشد.

رووین ریولین رئیس اسرائیل پس از بازگشت از هند در مصاحبه با روزنامه جروزالم پست گفته بود در این سفر مقام‌های هندی به ما اطمینان خاطر دادند که به هیچ وجه اجازه نمی‌دهند کسی اقدامی علیه بقای اسرائیل انجام بدهد.

چنین گفته‌هایی از سوی بالاترین مقام‌های اسرائیلی نشان می‌دهد حتی حمایت‌های همه جانبه آمریکا طی چند دهه اخیر نتوانسته است نگرانی‌های امنیتی سیاستمداران رژیم صهیونیستی را نسبت به آینده این رژیم برطرف کند. صهیونیست‌ها به دنبال استفاده از همه فرصت‌ها و جلب حمایت هر کشوری هستند که بتواند به بقای رژیمشان کمک کند.

از سوی دیگر اسرائیل به شدت دچار بحران مشروعیت هست. مخالفت‌های گسترده جهانی با تصمیم اخیر ترامپ درباره شناسایی بیت المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل نشان داد تل آویو، با وجود دارا بودن حمایت‌های گسترده آمریکا، در سطح بین‌المللی دوستان چندانی ندارد.

سیاست‌های بنیامین نتانیاهو و حزب لیکود، به هیچ روی مورد قبول جامعه جهانی نیست. از این‌رو، دارا بودن حمایت کشور بزرگ و قدرتمندی چون هند برای سیاستمداران این رژیم به مثابه دارا بودن یک گنج بزرگ است.