در گفتوگوی تفصیلی با آنا تشریح شد؛
انقلابیون در سنگر دانشگاه
فرودگاه مهرآباد همچنان در محاصره تانک‌ها، زرهپوشها و اتومبیل‌هاى آتش‌نشانى است. فرار سربازان، درجهداران و افسران از پادگان‌ها و پیوستن آنها به مردم هم حالا دیگر حسابی فراگیر شده.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، فرودگاه مهرآباد همچنان در محاصره تانک‌ها، زرهپوشها و اتومبیل‌هاى آتش‌نشانى است. فرار سربازان، درجهداران و افسران از پادگان‌ها و پیوستن آنها به مردم هم حالا دیگر حسابی فراگیر شده. روزنامهها خبر می‌دهند افسران نیروهاى سهگانه در پایگاه‌هاى خود در تهران، اصفهان، کرمانشاه، دزفول، همدان، بندر بوشهر و بندر پهلوى اقدام به تظاهرات و اعتصاب غذا کرده‌اند.
قرار بر این بود که امام خمینی سه روز قبل‌تر در روز پنجم بهمن راهی تهران شوند اما بختیار با بستن فرودگاه‌ها مانع از انجام این امر شده. آن‌طور که در بیانیه کارکنان هواپیمایى ملى اعلام شده قسمت‌هایى از هواپیمایى که قرار بود از تهران عازم پاریس شود توسط عمال رژیم شاهنشاهى خراب شده است. در اعتراض به این اقدام دولت بختیار، حدود 40 نفر از روحانیون مبارز و انقلابی، در مسجد دانشگاه تهران تحصن کرده‌اند. روحانیونی که این روزها دیگر نام و چهره‌شان کمابیش برای بخش‌های زیادی از مردم آشناست. سیدمحمد حسینی بهشتی، مرتضی مطهری، عطاءالله اشرفی‌اصفهانی، سیدمحمود طالقانی، محمدجواد باهنر، سیدعلی خامنهای، اکبر هاشمی‌رفسنجانی، محمد امامی‌کاشانی، محمد یزدی، علی مشکینی، محمد صدوقی و... از جمله این متحصنین هستند و می‌گویند پایان تحصن‌شان تنها یک شرط دارد و آن یک شرط عبارت است از بازگشت حضرت امام. امام خمینى(ره) با توجه به ممانعت از بازگشت‌شان به تهران در پنج بهمن طی پیامی اعلام کردند: «از اینکه ایادى اجانب، فرودگاه‌هاى سراسر ایران را به روى من بستهاند، به ناچار تصمیم گرفتم که روز یکشنبه 29 صفر(8 بهمن) به کشور برگشته و چون سربازى در کنار شما به مبارزه علیه استعمار و استبداد تا پیروزى نهایى ادامه دهم.»
امروز (8 بهمن 58) اما روزنامهها خبر داده‌اند که سفر امام خمینى دو روز دیگر به تعویق افتاد. خبری که جامعه را دوباره شوکه کرده و آتش خشم و نگرانی مردم را برافروخته. درگیری‌های پراکنده شروع شده و با گذشت چند ساعت، شدت گرفته. مردم شعار می‌دهند «واى به حالت بختیار، اگر خمینى دیر بیاد» و «اگر خمینى دیر بیاد، مسلسل‌ها بیرون میاد». تظاهرات کنندگان به سوى فرودگاه مهرآباد حرکت کرده‌اند. فرودگاه اما همچنان در محاصره نظامیان است. زد و خورد مردم و نظامیان به اوج خود رسیده و فریاد «الله اکبر» انقلابیون با صدای گلولهها حسابی درهم پیچیده است. در همین گیرودار چند کیلومتر این سوتر، تعدادی روحانی در مسجد دانشگاه تهران بست نشسته‌اند و در اولین اعلامیه خود اعلام کرده‌اند: «... تا بازگشت حضرت آیت الله العظمى امام خمینى(دام ظله) به وطن، به آغوش پر از مهر ملت، در مسجد دانشگاه تهران تحصن اختیار مىکنیم و از این محل مقدس در کنار برادران دانشجوى خود، نداى حقطلبانه خود را به گوش جهانیان خواهیم رساند... .»
بختیار همچنان به تلاش براى باقى ماندن در قدرت و سرپا نگه داشتن سلطنت ادامه مىدهد. تلاش‌های او البته در حالی است که مهدی بازرگان یک روز پیش از ممانعت او از ورود امام، در وصفش گفته «من او(بختیار) را از 34 سال پیش مىشناسم و با هم در نهضت مقاومت و در جبهه ملى همکارى داشتهایم. او مردى وطنپرست!، بسیار منطقى! و داراى تشخیص درست! است. با آشنایى‌ای که به سوابق او دارم، قاعدتا باید خود را در اختیار انقلاب بگذارد و در نتیجه استعفا کند، مگر اینکه در این اواخر، شخصیت او عوض شده باشد.»نخست‌وزیر چند روز قبل دست به قلم شده بود و در نامه‌ای به آیت‌الله خمینی درخواست کرده بود که به او مهلت کافى براى انجام تغییرات داده شود. نامه‌ای که البته راه به جایی نبرد و بختیار را به این جمع‌بندی رساند که برای مذاکره مستقیم با حضرت امام، شخصا راهی پاریس شود. همین موضوع باعث شد تا برخی از رسانه‌های حکومتی اقدام به شایعه‌سازی کنند و بنویسند که امام خمینى با پذیرفتن بختیار موافقت کرده است.
پیام هشتم بهمن ماه معظم‌له خطاب به حضرات حجج اسلام تهران و سایر شهرستان‌ها اما همه رشته‌ها را پنبه کرد. آیت‌الله در این پیام تصریح کرده‌اند: «آنچه ذکر شده است که من شاپور بختیار را با سمت نخستوزیرى مىپذیرم، دروغ است بلکه تا استعفا ندهد او را نمىپذیرم؛ چون او را قانونى نمىدانم... من با بختیار تفاهمى نکردهام و آنچه سابق گفته است که گفت‌وگو بین او و من بوده، دروغ محض است. ملت باید موضع خود را حفظ کنند و مراقب توطئهها باشند.»
با انتشار خبر تحصن علما و روحانیون، مردمی که برای شرکت در مراسم استقبال از شهرهای دیگر به تهران آمده‌اند دسته‌دسته با سر دادن نوحه و شعار در جمع علمای متحصن شرکت می‌کنند. این رفت‌وآمد‌ها البته در بیرون دانشگاه با درگیری و خاک وخون همراه است. درگیری‌هایی که فقط در یک فقره از آنها در میدان 24 اسفند (میدان انقلاب) بیش از 100 نفر شهید و 400 تن زخمی شدند.
آن‌طور که در تاریخ آمده دامنه این تحصن از روز هشتم بهمن فراتر رفت و به روز‌های دوم و سوم اسفندماه کشیده شد تا جایی که شمار شرکت‌کنندگان در تحصن به 2000 نفر رسید. تحصنی که سرانجام دولت شاپور بختیار را وادار ساخت فرودگاه‌ها را باز کند و ضمن برداشتن گامی دیگر به عقب، زمینه بازگشت حضرت امام(ره) را فراهم آورد.
منبع: فرهیختگان
انتهای پیام/
