به وقت شام، بالاتر از فیلم‌های جشنواره پایین‌تر از سینمای حاتمی‌کیا

کسی که با آثاری چون مهاجر و دیده بان و آژانس تکنیکش را تکامل بخشید, تکنیکی منحصر به فرد در خلق شخصیت ها و موقعیت هایی که در آن تکامل پیام در فضای دیالکتیک بین آن ها حاصل می شد.
بوقت شام قرار است قدمی بعدی در تکامل تکنیک حاتمی کیا باشد و علاوه بر همه آنچه تا کنون تجربه کرده است, پس از چ و بادیگارد دورخیزی بلندتر برای افزودن اکشن و ایجاد هیجان از طریق آن به منوی مواد اولیه و چاشتی های وی گردد. اما همین چیزی که قرار است طعمی جدید به دستپخت وی در بوقت شام دهد گویی غذا را زیادی شور کرده است.
بوقت شام از همانجایی که قرار است نقطه قوت اش باشد آسیب دیده است. توجه بیش از حد حاتمی کیا بر اکشن و جلوه های ویژه او را از سینمای خودش دور کرده است. دیگر دیالوگ ها مانند همیشه نیست که مسلط بر فضا باشد بلکه موقعیت و جلوه های ویژه هستند که این بار خواسته یا نا خواسته بر فضا مسلط شده اند. و در عوض جا را در اتمسفر فیلم برای گفتگو ها تنگ کرده اند و در نتیجه آن ها هم شعارگونه از متن فیلم بیرون زده اند.
تاکید بی جا بر پوشش دادن همه ابعاد داعش در فضای محدود فیلم منجر به خلق موجوداتی اگزجره شده است. بازسازی کامل یک فیلم تبلیغاتی داعش که نیاز به نشان دادن همه جزئیات آن به صورت مستقیم و در متن همچنان بر نویسنده ناشناخته است به ایجاد تعلیقی مبتذل از طریق بردن قهرمانان فیلم تا پای شهادتی دردناک و پس از آن زنده نگهداشتن آنان شده است.
جلوه های ویژه سنگین, بدلیل بالا بودن حجم آن در برخی موارد ضعیف به نظر می رسد که البته با توجه به اینکه سینمای ایران در این زمینه همچنان در حال تجربه آن است قابل اغماض است.
البته نمی توان جنبه های مثبت سینمای حاتمی کیا مانند قصه گویی که همچنان به آن پایبند است را نادیده گرفت.
بوقت شام هر چند در جشنواره امسال اثری قابل اعتنا و مهم و قوی به شمار می آید اما در کارنامه سینمای حاتمی کیا نمره ای بالاتر از آثار قبلی اش نخواهد گرفت.

*فعال فرهنگی