یک سنت حسنه در آیین عزاداری منطقه فیروزکوه / میزبانی متقابل 2 روستا از عزاداران حسینی

به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا-قاسم شجاع، حسین نامی است که از سال 61 هجری تاکنون جان‌ها را می‌سوزاند و دل‌های آزاده را شیدایی و نینوایی می‌‌کند کسی را یارای این نیست که از کنار آن به سادگی عبور کند و بی‌تفاوت باشد. مغناطیسی که گویی تمام هَستی را به خود جذب، دلها را مجنون می‌کند و دلباختگان را به ناکجاآباد می‌‌برد.

محرم شروع دلدادگی است.جای جای این سرزمین رسوماتی برای برپایی محرم و عزاداری اَبا عبدالله دارند؛ در اردهال کاشان عزاداران با مراسم قالیشویان، آذری‌ها با مراسم طشت‌گذاری و مردم سرزمین بادگیر‌ها، با آیین نخل‌برداری شُکوه محرم را به رُخ می‌کشانند.

در این میان هر خطه‌ای برای عرض ارادت به ساحت حضرت سید الشهدا(ع) آداب و رسوم  خودش را دارد؛ در روستای لزور در 48 کیلومتری شهرستان فیروزکوه و در دلِ منطقه‌ای کوهستانی حال و هوای عزاداری سیدالشهداء کمی متفاوت است.

در میدان اصلی روستا که به «تکیه پیش» معروف است از اول محرم تَعزیه‌خوانی برگزار می‌شود؛ شبیه‌خوانی با اینکه متن ثابتی دارد ولی خیل عاشقان را در هر محرم، دورتادور میدان گردِ هم می‌آوَرد تا به یاد لحظه‌ لحظه جانبازی دشت نینوا دلهایشان را عاشورایی کنند.

یک روز تعزیه دو طفلان مُسلم، روز دیگر تعزیه حُر و روزی دیگر شبیه‌خوانی حضرت ابوالفضل و ... روز دهم، روز هنرنمایی دوباره است؛ شبیه‌خوانی امام حسین (ع) با حضور جمیعتی انبوه، برگزار می‌شود؛ و چه اشک‌ها که با یاد مظلوم دشت کربلا نمی‌بارد و چه دل ها که برای علی اصغرِ حُسین، نمی‌گرید.

میدان اصلی روستا چندین تکیه دارد؛ پیر تِکیه، سقاخانه، تِکیه بزرگ، تعزیه‌خانه و بسیجیان پایگاه، که هر خانواده از اهالی روستا از قدیم‌الایام وابسته به یکی از این تکایا هستند و در این شب‌ها پذیرایی می‌شوند و عزاداری می‌کنند.

صبح تاسوعا عزاداران در دسته‌جات زنجیر‌زنی و سینه‌زنی در «تکیه‌پیش» جمع می‌شوند همه عزاداران بعد از نماز صبح در تَکایا تجمع می‌کنند و زیارت عاشورا می‌ خوانند؛ پس از خواندن زیارت‌نامه، خدمتگزاران دستگاه حسینی بساط صبحانه و سفره اطعام اباعبدالله را برای عزاداران پهن می‌کنند؛ عزادارانی که قرار است ساعاتی را با پای پیاده و با حال عزاداری و در حالی که زنحیر و سینه می‌زنند راهی نزدیک‌ترین روستای لزور، به نام اِهِنز ‌شوند؛ این جزء قدیمی‌ترین رسومات لزور است و تا جایی که خاطره پیران روستا یاری می‌کند، سابقه دارد.

البته صبحانه عزاداران در روزهای تاسوعا و عاشورای حسینی با صبحانه‌های دیگر متفاوت است؛ کبابی که به شکلی خاص طبخ می‌شود تا زنجیرزن و سینه‌زن هیئت‌های مختلف روستا، قوّت کافی را برای طِی مسیر، داشته باشد.  

در«اهنز» عزاداران پذیرایی می‌شوند؛ درب اکثر خانه‌های روستا به روی عزاداران و برای میزبانی از لَزوری‌ها، باز است تا قطره‌ای باشند از دریای خدمتگزاران حسینی. عزاداران در تعزیه حضور می‌رسانند و بعد از نماز ظهر دوباره زنجیرزنان به روستای لزور بازمی‌گردند و دسته‌ها در مقابل خانه‌های افرادی که در طول یک سال گذشته مُتوفی داشته‌اند توقف کوتاهی می‌کنند و فاتحه‌ای می‌خوانند تا کمی از آلام صاحب بِیت کاسته شود.

در روز عاشورا عزاداران روستاییان « اهنز» میهمان می‌شوند و لَزوری‌ها میزبان؛

عزداران اِهنزی از اول صبح به سمت لَزور می‌آیند زنجیر‌زنان و سینه‌زنان؛ نوحه "الله اکبر الله اکبر" نوحه‌خوانان، دلِ عزاداران دو روستا را در این دو روزه از داغ علی‌اکبر و علی‌اصغر حسَین‌بن‌علی خون می‌کند؛ ‌

الله اکبر الله اکبر عجب علمداری

الله اکبر الله اکبر     چه میر و سالاری

الله اکبر الله اکبر عجب سپه داری

الله اکبر الله اکبر عجب وفا داری

عزاداران در تکایا و منازل پذیرایی می‌شوند و تعزیه امام حسین با شور و حال برگزار می‌شود. پیاده‌روی دو روزه و حضور بزرگان و پیران به همراه خانواده‌ها و کوچک و بزرگ دو روستا که هر ساله به جمیعت آنها اضافه می‌شوند و پُرشورتر از قبل برگزار می‌شود، علاوه بر وحدت عزاداران و صله‌رحم دارای تصاویری است که تا محرم سال بعد، در اذهان عزاداران این دو روستا باقی می‌ماند.

انتهای پیام/4104/