دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
20 ارديبهشت 1399 - 12:41

تجدید چاپ کتاب «مهر و آتش» از زنده یاد مهرداد اوستا

کتاب «مهر و آتش»؛ نوشته زنده یاد مهرداد اوستا از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شد.
کد خبر : 488485
145487.jpg

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، کتاب «مهر و آتش»، از آخرین آثارى است که از زنده یاد مهرداد اوستا به جا مانده و چنان که از نام کتاب برمى‏‌آید، در بردارنده مطالب‏ و نکاتى پیرامون شاهنامه فردوسى است. در ابتداى کتاب، معرفى مختصرى از زندگى اوستا، سالشمار زندگى و فهرست آثار وى آمده است. 


محور اصلى ١٢ فصل کتاب، پژوهش‌هایى درباره شاهنامه است در کنار آن مطالبى نیز درباره‏ اساطیر هند و چین و موضوعات فرعى دیگر دیده مى‏شود که پیوسته‏ و وابسته به موضوع اصلى کتاب است.


در این نوشته‏‌ها کمبودها و نارسایى‏‌هایى به چشم مى‏خورد که گمان مى‏رود استاد اوستا به‏ بازخوانى و بازبینى آن‌ها مجال نیافته است. دنباله بعضى از مقالات از جمله «حماسه باشکوه» «یوى بزرگ» گسسته شده است و گردآورنده کوشیده تا این گسیختگى‏‌ها را با مراجعه به منابع مربوط پیوند دهد و تکمیل کند.


زنده یاد مهرداد اوستا در کتاب «مهر و آتش» (رویارویی اسطوره‌های آیین مهر و مزدیسنا در شاهنامه) می‌نویسد: «فردوسی، ستاینده زندگی، زیبایی و کرامت‌های انسانی است که در چشم او، زندگی و زیبایی هر دو به یک معنی همانا کرامت انسانی است و این هر سه را مفهومی دیگرست که همان ایمان باشد. و او همچنان  که گفته آمد، هنرمندی است که زیبایی را در همه مفاهیمش می‌ستاید. حماسه بزرگ او، جدال میان زندگی و مرگ است. قهرمانان شریف او در عرصه‌های گوناگون خود، در جلوه اشرافیتی باشکوه، خود، تمثیل زندگی و زیبایی هستند و آزادی‌ای که انسان، جدا از او نمی‌تواند مصداق شریف و گرامی انسان را داشته باشد. از این روی در حماسه جدال رستم با اسفندیار است که رستم، پهلوانِ محبوب فردوسی، در این سرگذشت، مدافع آیین مقدس آزادی است و اسفندیار، شاهزاده مغرور و جوانی است که می‌خواهد به این حریم تجاوز کند و به پاسخ این جوان فریفته جوانی و رویین‌تنی، می‌خواهد وی را، که آگاهی به این حقیقت ندارد، بیدار و آگاه سازد.



در مبحث اختلاف 2 فرهنگ و 2 آیین (میترایی و مزدیسنایی)، رستم تهمتن، نماینده آیین میترایی و اسفندیار، به آیین مزدایی ایمان دارد و جدال این دو، بیان استعماری برخورد این دو فرهنگ است که در جای خود به شرح نگاشته خواهد آمد. لاجرم دو فضای متناقض در شاهنامه فردوسی روشن خواهد شد و هم بیان این معنی که ریشه عرفان ایران در تمثیل‌ها در طریقت‌های متفاوت نیز یافت می‌شود.


فردوسی در سرودن شاهنامه و یا بیان روشن‌تر، بازگفتن آن از پهلوی به پارسی دری، همچون یک ترجمان شریف با نگهداشت امانت، در منظومه والای خویش چنین می‌گوید: سخن هرچه گویم، همه گفته‌اند/ بَر باع دانش همه رفته‌اند.


انتهای پیام/4028/



انتهای پیام/

ارسال نظر
هلدینگ شایسته