عقب‌ماندگی سیستم آموزشی از توسعه فناوری/ آیا می‌توان یادگیری را بدون امتحان ارزیابی کرد؟

به گزارش خبرنگار حوزه‌ علم،فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، 70 سال قبل جنگ سرد و رقابت فضایی منجر به تسریع تحقیقات و افزایش سرمایه‌گذاری‌ها در حوزه علم شد و حال پیامدها و تأثیرات آن در علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات دیده می‌شود. در حال حاضر این علوم جایگاه ویژه‌ای در برنامه‌های درسی مدارس و دانشگاه‌ها  دارند.

حوزه‌های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات نه‌تنها از اهمیت بیشتری در سیستم آموزشی برخوردارند بلکه میزان بودجه‌ای که به آنها تعلق می‌گیرد، اغلب بیشتر از حوزه‌های انسانی  و هنر است.  پیشرفت فناوری‌‌های دیجیتال از اوایل دهه 1990 میلادی شروع شد و نحوه تدریس در کلاس‌های درس را متحول کرد. با این حال آموزش آنلاین و محیط‌های آموزش مجازی 30 سال بعد از آن شروع به شکل‌گیری در گوشه و کنار جهان کردند.

نقش تکنولوژی در آموزش و تأکید زیاد بر علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات در سیستم آموزشی مدرن قابل‌بحث است؛ اما شکاف موجود میان توسعه فناوری و اصلاح آموزشی، صرف‌نظر از درست یا غلط بودن اصلاح، انکارناپذیر است.  بسیاری بر این باورند که آموزش عالی و سیستم مدارس به درد دنیای امروزی نمی‌خورد و  با انتظارات انقلاب صنعتی چهارم همسو نیست. کلاس‌های درس امروزی با کلاس‌‌های درس 100 سال پیش تفاوت چندانی ندارد؛ مدل آموزشی از انتقال دانش، کتاب‌های درسی، تمرینات نوشتنی و کنفرانس‌.

بدین ترتیب دنیای آموزش همچنان در انتظار تحولی است که برای صنایعی چون رسانه، ارتباط از راه دور و خدمات مالی اتفاق افتاده است. این صنایع به طور کامل توسط الگوریتم‌ها متحول شده‌اند.

امتحان؛ آزمونی از گذشته دور

شاید برجسته‌ترین نماد از قدمت بالای سیستم آموزشی رایج  در دنیا امتحانات باشد. برخی از عناصر سیستم آموزشی فعلی مانند امتحانات به اندازه‌ای قدیمی و فرسوده هستند که با دنیای امروزی مطابقت ندارند. قالب کلی و هدف نهایی امتحانات، به خاطر سپردن اطلاعات اجباری است که مدت کمی پس از امتحان دادن از یاد می‌رود.

طی 30 سال گذشته، دسترسی به دانش تا حد زیادی آزاد بوده و در این میان ارزشمندترین مهارت انتخاب، آنالیز و ترکیب دانش‌های موجود در قالبی خلاقانه و جدید است. تحقیقات و دانش امروزی با استفاده از کاوشگرهای اطلاعات، جمع‌آوری اطلاعات در مقیاس بزرگ و تجزیه و تحلیل کلان‌داده‌ها انجام می‌شود.  با این حال هنوز در سیستم آموزشی برای این که مشخص شود دانش‌آموز و دانشجو چه میزان از اطلاعات را به یاد سپرده است، اطلاعات را پنهان کرده و از آنها امتحان می‌گیرند. این تناقض حتی در امتحانات آنلاین نیز وجود دارد.

نیاز به تفکر جدید در سیستم آموزشی

این امر به معنای این نیست که دانش اهمیتی ندارد بلکه نشان می‌دهد تفکر مرتبه بالاتری، بدون نیاز به حفظ کردن اطلاعات و امتحان کردن توانایی حافظه بلندمدت، می‌تواند در سیستم آموزشی وجود داشته باشد. با این حال وقتی امتحان گرفتن تنها روش برای آزمایش دانش و ارزیابی مهارت‌های یادگیری است، سیستم آموزشی قادر به ارزیابی مهارت‌های مرتبط با تفکر عمیق و تفکر تحلیلی دانش‌آموز و دانشجو نیست.

نه‌تنها تاریخ انقضای امتحانات گذشته بلکه ساختار آنها برای همه دانش‌آموزان یکسان است. این امر باعث می‌شود که بسیاری از دانشجویان و دانش‌آموزان نتوانند توانایی واقعی خود را نشان دهند. بسیاری از افراد در هنگام مواجهه با موقعیت‌های استرس‌زا توان اجرایی خود را از دست می‌دهند و این امر به‌شدت روی نتایج امتحان تأثیر می‌گذارد. براساس نتایج مطالعات، استرس و فشار ناشی از امتحانات آخر سال باعث فرسودگی و خستگی دانش‌آموزان و دانشجویان می‌شود.

چگونه یادگیری را بدون امتحان ارزیابی کنیم؟

در زندگی روزمره، به‌خصوص محیط کار، فردی نیازی به تکنیک‌های امتحان دادن ندارد. افراد کنفرانس و سخنرانی ارائه  می‌دهند، به بحث و گفتگو می‌پردازند و تکالیفی را انجام می‌دهند. بنابراین یادگیری تفکر تحلیلی، مهارت‌های اجتماعی و حس کنجکاوی به این روش، آسان‌تر و بهتر است.

سیستم ارزیابی مورد استفاده در محل کار را می‌توان در مدارس نیز اجرا کرد. مهارت‌هایی مانند سخنرانی، مصاحبه کردن، انجام پروژه و به بحث و گفتگو پرداختن از جمله مهارت‌های مفید برای دانش‌آموزان به شمار می‌رود. یادگیری این مهارت‌ها می‌تواند آموزه‌هایی چون یادگیری مادام‌العمر، تفسیر داده‌ها، استفاده از ابزارها و منابع متنوع را به فرد آموزش بدهد.

انتهای پیام/4021/پ