در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
صدرالحسینی در گفتگو با آنا- 4:
بافت شیعه عراق سدی در برابر عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی/آمریکایی‌ها باید با سر و صورت خونی از منطقه اخراج شوند
یک کارشناس امور بین‌الملل گفت: بن‌مایه‌ای که باعث عادی‌نشدن روابط عراق و رژیم صهیونیستی می‌شود، اعتقادات، شیعه بودن بافت جمعیتی و آگاهی‌های نسبی مردم عراق در این زمینه است.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا -مجتبی اسماعیلی، علیرضا هاشمی، با وجود گمانه‌زنی‌های مختلف درباره فشار بر بغداد برای عادی‌سازی روابط با تل‌آویو به‌وسیله عربستان، «فؤاد حسین» وزیر امور خارجه عراق هفته جاری موضع این کشور را تبیین کرد وی گفت: روند امور با جديت پیگیری می‌شود، اما عراق تا الان به مصوبات نشست‌های عربی که یکی از آن‌ها در سال ۲۰۱۲ میلادی در بغداد برگزار شد، پایبند است.
همچنین «حمد ملا طلال»، سخنگوی مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق پیش‌تر گفته بود: قانون اساسی عراق عادی‌سازی روابط با اسرائیل را ممنوع می‌داند و عادی‌سازی روابط امارات و اسرائیل، تصمیم داخلی است.
بیشتر بخوانید:
مخالفان حزب‌الله سلاح مقاومت را مدافع امنیت ملی لبنان می‌دانند
عادی‌سازی روابط بغداد و تل‌آویو، موضوع سیاست‌های منطقه‌ای عراق و روابط عراق با جمهوری اسلامی ایران دستمایه گفتگو با سیدرضا صدرالحسینی بود تا موشکافانه به بررسی اوضاع پیرامونی این کشور بپردازیم. تاکنون سه بخش از مصاحبه تفصیلی با این تحلیلگر برجسته کشورمان منتشر شده است. در ادامه، بخش چهارم از مصاحبه مشروح با صدرالحسینی تقدیم می‌شود.
آنا: درباره تحریک برخی طرف‌ها به عادی‌سازی روابط عراق و رژیم صهیونیستی شاهدیم گفتگوها و رایزنی‌هایی به‌وسیله مسئولان عربستان با مقام‌های عراقی انجام شده است و شاهد بودیم جریان حکمت ملی عراق، نجباء و گروه‌های مقاومت آن را به‌شدت محکوم کردند و گفتند مگر در خواب ببینند که روابط عراق با رژیم صهیونیستی عادی شود. برآیند این موضوع را چگونه می‌بینید؟
صدرالحسینی: بن‌مایه‌ای که باعث عادی‌نشدن روابط عراق و رژیم صهیونیستی می‌شود، اعتقادات، شیعه بودن بافت جمعیتی و آگاهی‌های نسبی مردم عراق در این زمینه است که البته باید افزایش یابد. بن‌مانه مخالفت با عادی‌سازی روابط در عراق حضور مرجعیت عالی شیعه و وجود پارلمانی برخاسته از مقاومت است.
آنا: «مصطفی الکاظمی»، نخست‌وزیر عراق از زمان به قدرت رسیدن رویکردی محتاطانه در پیش گرفته است و شاهدیم با وجود مصوبه مجلس در زمینه الزام بر اخراج نیروهای اشغالگر آمریکایی، در این زمینه تعلل می‌کند. از نظر شما آیا درنهایت این کار را انجام خواهد داد؟
صدرالحسینی: یکی از موضوعات اصلی در عراق این است که کاظمی انتخاب ایران نیست، زیرا در امور داخلی کشور عراق هیچ‌گونه دخالتی نداریم؛ اما به این دلیل از تشکیل حکومت وی حمایت کردیم که کاظمی را برآیند اجماع شیعه در عراق می‌دانیم. برای برون‌رفت از بن‌بستی که برای تعیین نخست‌وزیر بعد از استعفای عادل عبدالمهدی ایجاد شده بود، باید فکری می‌شد، که اجماع شیعه در عراق بر کاظمی به‌وجود آمد. ایران یا باید مخالفت می‌کرد یا موافقت که به احترام اجماع شیعه موافقت کرد.
در مجلس عراق فراکسیون اکثریت وجود دارد که در دست شیعیان است و آن‌ها باید نخست‌وزیر انتخاب کنند. در قانون نانوشته عراق نیز تأکید شده است که نخست‌وزیر باید شیعه باشد. فراکسیون اکثریت پس از مدت‌ها رایزنی مصطفی الکاظمی را انتخاب کرد و ما نیز به‌عنوان کشوری مؤثر و دارای بیش از یک‌هزار و 400 کیلومتر مرز مشترک نمی‌توانستیم نسبت به همسایه خود بی‌تفاوت باشیم.
با وجود پذیرش نخست وزیر مورد اجماع شیعیان، می‌دانستیم خط فکری مصطفی الکاظمی به‌گونه‌ای است که حتماً باید از آمریکایی‌ها نیز حمایت کند، زیرا از گذشته چنین سابقه‌ای داشته است.
حواشی زیادی درباره کاظمی وجود دارد که از دست داشتن در ترور سردار سپهبد شهید قاسم سلیمانی، فرمانده سابق نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تا همکاری اطلاعاتی با آمریکا را شامل می‌شود؛ ولی سندی در این موارد در دست نیست و ورود به چنین موضوعاتی نیز به ما ارتباطی ندارد. قاضی‌القضات عراق در پرونده دست داشتن وی در شهادت حاج قاسم، کاظمی را دست‌کم یک مطلع خوانده و حتی مظنون نبوده است.
در هر صورت نباید فضایی ایجاد می‌شد که نخست‌وزیر مورد توافق شیعیان نتواند کار خود را انجام دهد. ایران نیز با عراقی‌ها همراهی کرد تا این کشور آرام شود، زیرا وضعیت عراق بسیار نابسامان بود و مشکلات فراوانی داشت. در حالی که می‌دانیم آمریکایی‌ها به‌دنبال نداشتن ثبات و تشکیل نشدن دولت در عراق هستند، مگر می‌شود این کشور بدون دولت باشد؟ آن‌ها به‌دنبال ایجاد خلاء قدرت در کشورهای عضو محور مقاومت هستند تا از این موضوع سوءاستفاده کنند؛ بنابراین بلافاصله پس از انتخاب کاظمی، جمهوری اسلامی اعلام کرد آماده همکاری با دولت وی است.
مصطفی الکاظمی پس از انتخاب به‌عنوان نخست‌وزیر عراق به‌دنبال ایجاد توازن است، زیرا قدرت ما و قدرت آمریکا را می‌شناسد و می‌داند در عراق نمی‌تواند بدون توجه به تأثیر نفوذ ایران ادامه حیات سیاسی بدهد؛ علاوه بر این باید آمریکایی‌ها را که با تمام قدرت در کشورشان حضور و ادعاهایی دارند، در نظر داشته باشد.
آنا: نخست‌وزیر عراق در سفر منطقه‌ای خود و پس از حاشیه‌هایی ازجمله ادعای بیماری سلمان بن‌‌عبدالعزیز، پادشاه عربستان به ایران سفر کرد. این سفر با پوشش مناسب رسانه‌ای همراه بود و دیدارش با رهبر انقلاب اسلامی به‌گونه‌ای نبود که نشان دهد تهران پیش‌تر انتقاداتی را از عملکرد وی داشته است.
صدرالحسینی: وقتی موضوع سفر نخست‌وزیر عراق به ایران مطرح شد، نمی‌‌توانیم مهمان جمهوری اسلامی را تضعیف کنیم؛ مهمانی که می‌خواهد خدمت مقام معظم رهبری مشرف شود و جایگاه ایران در کشورش بر هیچ‌کس پوشیده نیست. طبعاً کوچک‌ترین موضوع علیه کاظمی بازتابی چندین برابر منفی علیه ایران در عراق به‌همراه داشت و بر طبل دخالت جمهوری اسلامی در امور داخلی عراق و این ادعا که تهران نخست‌وزیر پذیرفته‌شده به‌وسیله مجلس و تأییدشده از سوی رئیس‌جمهور را قبول ندارد، می‌کوبیدند.
ظرافت کار جمهوری اسلامی در اقدام رسانه‌ها متجلی بود که هیچ مطلبی که جایگاه و شخصیت نخست‌وزیر عراق را تضعیف کند، منتشر نکردند و در این زمینه مدیریت بسیار خوبی انجام شد که نشان داد در این جریان درایتی نهفته است.
سفر مصطفی الکاظمی به تهران
در ایران به بهترین شکل از مصطفی الکاظمی استقبال شد و بخشی از پرونده‌های ناتمام مانده سال گذشته در موضوعات گمرکی، تجاری، راه‌آهن و موضوع اروندرود که موافقت‌های اولیه آن در سفر حسن روحانی، رئیس‌جمهور کشورمان به بغداد اخذ شده بود، بررسی و امضا شد.
وقتی نخست‌وزیر عراق راهی آمریکا شد، بار دیگر موضوعات مورد اهتمام مطرح شد و یکی از موضوعات مصوبه مجلس عراق بود. فضایی که در واشنگتن برای کاظمی ایجاد کردند، باعث شد نتواند با قاطعیت این موضوع را مطالبه کند. وقتی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا گفت زمان‌بندی خروج خواهند داشت، کاظمی راضی شده یا نشده، پذیرفت و بیش از آن نتوانست کاری انجام دهد؛ ولی مهم این است که مصوبه به‌وسیله این نخست‌وزیر یا هر نخست‌وزیر دیگری انجام شود.
آنا: تفاوت دیدگاهی که وجود دارد این است که دولت موافق زمان‌بندی است، اما نیروهای مقاومت به زمان‌بندی قائل نیستند و می‌گویند خروج نظامیان اشغالگر آمریکایی بلافاصله باید انجام شود. از سوی دیگر نوعی تقابل دیپلماسی و سیاست با نظامی‌گری در فضای عراق به‌وجود آمده است. دیپلماسی به‌وسیله دولت و نظامی‌گری به‌وسیله حشد‌الشعبی و نیروهای مردمی که به‌تازگی در حال انجام حملات موشکی و راکتی به مواضع آمریکا هستند. برای اخراج نیروهای آمریکایی قدرت کدام‌یک را بیشتر می‌دانید؟
صدرالحسینی: کاملاً درست است. آمریکایی‌ها به‌دلیل اینکه خواسته مقاومت اجرایی نشود، در عراق تولید ناامنی می‌کنند و می‌خواهند با ادعای مقابله با جریان‌های تروریستی مانند داعش و باقی‌ماندگان حزب بعث القا کنند که حضور دارند و می‌توانند امنیت این کشور را حفظ کنند. با وجود ظاهرسازی‌ها، گروه‌های مقاومت، پلیس فدرال و ارتش عراق بهراحتی می‌توانند با داعش مقابله و این گروه تروریستی را سرکوب کنند.
از سویی آمریکایی‌ها دست روی دست نگذاشته‌اند که فقط بگویند می‌خواهند در عراق بمانند و از سوی دیگر بعضی از جریان‌های مؤثر در فضای سیاسی عراق که بخشی از بدنه حاکمیت نیز هستند از حضور آمریکایی‌ها حمایت می‌کنند.
سیاست و توان نظامی مکمل یکدیگر هستند و هیچ‌کدام به‌تنهایی نمی‌توانند کاری از پیش ببرند. هرکدام چرخ‌دنده‌های یک مجموعه هستند، اما قطعاً مقاومت خیلی تأثیر دارد. قدرت این دو مؤلفه مساوی نیست، اما همه روی هم تأثیر دارند و مقاومت و سلاح مقاومت در این رابطه تأثیر بیشتری دارد، ولی نمی‌تواند بدون حضور بقیه عوامل کاری انجام دهد.
این را قاطعانه می‌گویم؛ آمریکایی‌ها از غرب آسیا و از عراق خارج نخواهند شد، بلکه باید با سر و صورت خونی اخراج شوند! آمریکایی‌ها آمده‌اند در عراق بمانند و در حال حاضر برای کاستن از آسیب‌هایی که مقاومت به آن‌ها می‌زند، تجمیع نیرو و نظامیانشان را در دو پایگاه هوایی «التاجی» و «عین‌الاسد» متمرکز کرده‌اند. به همین دلیل علاوه بر مقاومت و دیپلماسی مورد سوم که «فشار افکار عمومی» است را باید به فضای داخلی عراق افزود. با جمع این سه مورد باید هم‌آوایی و هم‌افزایی به‌وجود آید که بتواند آمریکایی‌ها را به خروج از این کشور مجبور کند.
آنا: با توجه به این موضوع، شعارهای انتخاباتی ترامپ در زمینه پایان دادن به جنگ و خارج شدن از غرب آسیا در عمل اجرایی نخواهد شد.
صدرالحسینی: خیر! آمریکایی‌ها نیامده‌اند که در میانه راه خارج شوند. 150 هزار نیرو آوردند که صدام را سرنگون و عراق را غارت کنند تا حکومت منطقه‌ای به‌راه بیندازند. هزینه‌هایی که هر ماه صرف سازمان‌های مردم‌نهاد خود می‌کنند، هزینه‌هایی خارج از تصور است؛ گویی پول‌ها، شن دریاست. این پول‌ها صرف زمینه‌سازی و توسعه لیبرالیسم در منطقه می‌شود، زیرا آمریکایی‌ها خود را داعیه‌دار رسالتی جهانی می‌دانند و به همین دلیل بهراحتی منطقه را ترک نمی‌کنند.
انتهای پیام/4033/
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
