کشف نشانه‌هایی از کهکشانی که در نخستین لحظات پیدایش عالم به وجود آمده

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceAlert، دانشمندان نام این کهکشان را «تیانا» گذاشته‌اند که به زبان سرخپوستی «آیمارا» به معنی «اولین زاده‌شده» است. زبان آیمارا مربوط به فلات کوه‌های آند در آمریکای جنوبی می‌شود.

این کهکشان از طریق تلسکوپ‌های هابل و اسپیتزر ناسا مشاهده شده‌اند که هر دوی آنها کمک بسیار شایانی برای کشف جهان هستی که تاکنون دیده نشده است، به دانشمندان کرده‌اند.

در حالی که کهکشان‌های دورتر تاکنون شناخته شده‌اند، کشف این کهکشان، استاندارد جدیدی را در زمینه مشاهده اجرام آسمانی ضعیف و ریز کیهانی به وجود آورده است که تا به حال از دید تلسکوپ‌ها پنهان مانده‌اند. این کشف سرنخ‌های بیشتری را درباره آغاز هستی و نحوه شکل‌گیری فضا در عرض میلیاردها سال قبل در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد.

لئوپولدو اینفانته (Leopoldo Infante)، یکی از پژوهشگران این تیم تحقیقاتی، در مورد این کشف می‌گوید: «به لطف این کشف، گروه توانسته برای نخستین بار ویژگی‌های اجرام آسمانی بسیار کم‌نوری را که بعد از بیگ‌بنگ به وجود آمده‌اند، بررسی کند».

حتی با وجود قدرتی که تلسکوپ‌های هابل و اسپیتزر با آرایش مناسب‌شان برای ردیابی اجرام آسمانی دارند، ستاره‌شناسان برای کشف تیانا از پدیده‌ای با عنوان « همگرایی گرانشی» کمک گرفته‌اند.

همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمه درخشان بسیار دور (مانند یک اختروش) در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری (مانند یک خوشه کهکشانی) بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود.

پدیده همگرایی گرانشی

این پدیده یکی از پیش‌بینی‌های نظریه نسبیت عام اینشتین است. بر اساس نسبیت عام، جرم می‌تواند فضازمان را خمیده کند و در نتیجه میدان گرانشی‌ای بسازد که می‌تواند نور را منحرف کند. این پدیده را نخستین بار آرتور ادینگتون در سال ۱۹۱۹ در جریان یک خورشیدگرفتگی آزمود که در آن نور ستاره‌ای که از نزدیک خورشید می‌گذشت کمی خم و در نتیجه مکان ظاهری ستاره کمی جابه‌جا شد. با همگرایی گرانشی می‌توان اطلاعاتی درباره جسم میانی (عدسی) از جمله جرم آن به دست آورد.

در مورد این پدیده، جسم بسیار سنگینی که تعریف کردیم یک خوشه‌ کهکشانی با نام MACSJ0416.1-2403 بود که جرمی به اندازه‌ یک میلیون میلیارد (10 به توان 15) خورشید دارد.

این خوشه کهکشانی نوری را که از کهکشان جدید می‌آید، تقویت می‌کند و 20 برابر بزرگتر از آنچه از زمین دیده می‌شود، ارائه می‌دهد. نمای رنگی به دست آمده از گسیل این نور نشان می‌دهد که این کهکشان قدیمی چیزی در حدود ۴ میلیارد سال نوری با منظومه‌ شمسی ما فاصله دارد.

مترجم: نسترن صائبی