پیش‌بینی‌های جدید درباره زمین تا سال ۲۵۰۰ / تغییرات آب و هوایی چه بلایی بر سر زمین می‌آورند؟

به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا، به نقل از آی ای؛ گزارشات بسیاری براساس تحقیقات علمی وجود دارد که در مورد تأثیرات طولانی مدت تغییرات آب و هوا مانند افزایش سطح گازهای گلخانه‌ای، دما و سطح دریا تا سال ۲۱۰۰ صحبت می‌کند. به عنوان مثال، توافقنامه پاریس مردم را ملزم می‌کند تا گرمایش را محدود کنند. تا انتهای قرن دمای زمین از ۲.۰ درجه سانتیگراد بالاتر از سطوح قبل از صنعتی شدن می‌رود.

از سال ۱۹۹۰ هر چند سال یکبار، دانشمندان پیشرفت خود را از طریق گزارش‌های ارزیابی علمی هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا (IPCC) و گزارش‌های ویژه مرتبط ارزیابی کرده اند. گزارشات IPCC تحقیقات موجود را ارزیابی می‌کند تا نشان دهد که کجا هستیم و قبل از ۲۱۰۰ برای رسیدن به اهدافمان باید چه کار کنیم و اگر این کارها را نکنیم چه اتفاقی می‌افتد.

ارزیابی اخیر سازمان ملل متحد از مشارکت‌های تعیین شده ملی (NDCs) هشدار می‌دهد که وعده‌های فعلی دولت‌ها ما را برای گرم شدن بسیار خطرناک ۲.۷ درجه سانتیگراد تا سال ۲۱۰۰ آماده می‌کند، این موضوع به معنی آتش سوزی بی سابقه، طوفان، خشکسالی، سیل و گرما و زمین‌های عمیق و تغییر اکوسیستم آبی است.

در حالی که برخی از پیش بینی‌های آب و هوا از سال ۲۱۰۰ گذشته به نظر می‌رسد، این پیش بینی‌های بلندمدت امروزه در جریان اصلی سازگاری آب و هوا و تصمیم گیری‌های زیست محیطی قرار نمی‌گیرند. این تعجب آور است، زیرا افرادی که در حال حاضر متولد می‌شوند تا سال ۲۱۰۰ به ۷۰ سالگی خود می‌رسند. جهان برای فرزندان و نوه‌های آن‌ها چگونه خواهد بود؟

برای درک این مطلب، برنامه ریزی و ابعاد کامل فضایی و زمانی اثرات آب و هوایی تحت هر سناریویی، حتی در مواردی که با توافقنامه پاریس مطابقت دارند، محققان و سیاست گذاران باید فراتر از افق ۲۱۰۰ را نگاه کنند.

زمین در بعد از سال ۲۱۰۰

آیا در سال ۲۱۰۰ گرم شدن آب و هوا متوقف می‌شود؟ اگر نه، این برای انسان در حال حاضر و در آینده چه معنایی دارد؟ محققان در مقاله‌ای که در Global Change Biology به چاپ رسیده به این سوالات پاسخ دادند.

دانشمندان گفتند: "ما پیش بینی‌های مدل جهانی آب و هوا را براساس مسیرهای تمرکز نمایندگی (RCP) اجرا کردیم که پیش بینی‌های وابسته به زمان غلظت گازهای گلخانه‌ای جو (GHG) هستند. پیش بینی‌های ما از سناریوهای کم (RCP۶.۰)، متوسط (RCP۴.۵) و کاهش بالا (RCP۲.۶ که مطابق با هدف توافقنامه بسیار کمتر از ۲ درجه سانتیگراد پاریس تا سال ۲۵۰۰ است. ما همچنین توزیع پوشش گیاهی، تنش گرمایی و شرایط رو به رشد را برای گیاهان زراعی اصلی فعلی خود مدل کردیم تا از نوع چالش‌های زیست محیطی کودکان امروزی و فرزندان آن‌ها از قرن ۲۲ به بعد اطلاعاتی داشته باشیم. "

در ادامه آمده: "ما متوجه شدیم که دمای متوسط جهانی در زیر RCP۴.۵ و ۶.۰ فراتر از ۲۱۰۰ افزایش می‌یابد. تحت آن سناریوها، پوشش گیاهی و بهترین مناطق کشت محصول به سمت قطب‌ها حرکت می‌کنند و سطح مناسب برای برخی محصولات کاهش می‌یابد. مکان‌هایی با سابقه طولانی در غنای فرهنگی و اکوسیستمی، مانند حوزه آمازون، ممکن است بایر شوند. علاوه بر این، ما دریافتیم که استرس گرمایی ممکن است برای انسان در مناطق گرمسیری که در حال حاضر دارای جمعیت زیادی هستند به میزان کشنده برسد. چنین مناطقی ممکن است غیرقابل سکونت شوند. حتی در سناریوهای کاهش شدید، ما دریافتیم که سطح دریا به دلیل گسترش و مخلوط کردن آب در گرم شدن اقیانوس‌ها همچنان در حال افزایش است. "

دانشمندان افزودند: "اگرچه یافته‌های ما براساس یک مدل آب و هوایی است، اما در محدوده پیش بینی‌های دیگر قرار می‌گیرد و به آشکار شدن میزان بالقوه تغییرات آب و هوایی در مقیاس‌های طولانی‌تر کمک می‌کند. برای به تصویر کشیدن اینکه جهان با کاهش گرما چگونه می‌تواند در مقایسه با آنچه تاکنون تجربه کرده ایم، به نظر برسد، از پیش بینی‌ها و تخصص تحقیقاتی متنوع خود برای آگاهی از مجموعه‌ای از چند نقاشی هزار ساله (۱۵۰۰، ۲۰۲۰، و ۲۵۰۰ CE) در سه چشم انداز مهم منطقه‌ای (آمازون، غرب میانه ایالات متحده و شبه قاره هند) استفاده کردیم. تصاویر مربوط به سال ۲۵۰۰ براساس پیش بینی‌های RCP۶.۰ متمرکز است و شامل نسخه‌های کمی پیشرفته، اما قابل تشخیص فناوری‌های امروزی است.

آمازون

تصویر بالا یک روستای سنتی بومی پیش از تماس (۱۵۰۰ CE) با دسترسی به رودخانه و محصولات کاشته شده در جنگل بارانی را نشان می‌دهد. تصویر میانی چشم انداز کنونی است. تصویر پایینی، سال ۲۵۰۰ و منظره‌ای بایر و سطح پایین آب ناشی از کاهش پوشش گیاهی، با زیرساخت‌های پراکنده یا تخریب شده و حداقل فعالیت انسانی را نشان می‌دهد.

غرب آمریکا

نقاشی اول براساس شهرها و جوامع بومی قبل از استعمار با ساختمان‌ها و کشاورزی متنوع مبتنی بر ذرت است. دومی همان منطقه امروزی است، با تک کشت غلات و درو کننده‌های بزرگ. با این حال، آخرین تصویر، سازگاری کشاورزی با آب و هوای گرمسیری و مرطوب نیمه گرمسیری را با جنگل زراعی کشاورزی نیمه گرمسیری براساس نخل‌های روغنی و ساکولنت‌های مناطق خشک نشان می‌دهد که پهپادهای هوش مصنوعی با کاهش حضور انسان‌ها محصولات خود را پرورش می‌دهند.

شبه قاره هند

تصویر اول صحنه شلوغ روستای کشاورزی از کاشت برنج، استفاده از دام و زندگی اجتماعی است. مورد دوم صحنه‌ای امروزی است که ترکیبی از کشاورزی سنتی برنج و زیرساخت‌های مدرن موجود در بسیاری از مناطق جنوبی را نشان می‌دهد. تصویر پایین آینده‌ای از فناوری‌های سازگار با گرما از جمله کشاورزی روباتیک و ساختمان‌های سبز با حداقل حضور انسانی به دلیل نیاز به تجهیزات حفاظتی شخصی را نشان می‌دهد.

آینده نامعلوم‌تر از چیزی است که پیش بینی شده است

بین سال‌های ۱۵۰۰ تا امروز، ما شاهد استعمار و انقلاب صنعتی، تولد دولت‌ها، هویت‌ها و نهادهای مدرن، احتراق دسته جمعی سوخت‌های فسیلی و افزایش درجه حرارت جهانی بوده ایم. اگر نتوانیم جلوی گرم شدن آب و هوا را بگیریم، ۵۰۰ سال آینده و فراتر از آن، زمین را به گونه‌ای تغییر خواهد داد که توانایی ما در حفظ بسیاری از ملزومات ضروری برای بقا را به چالش بکشد، به ویژه در فرهنگ‌های ریشه دار تاریخی و جغرافیایی که به ما معنا و هویت می‌دهند.

پیش بینی‌های پیشرفته زمین برای ما انسان‌ها بیگانه است. انتخابی که ما با آن مواجه هستیم این است که فوراً میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهیم، در غیر اینصورت به گرم شدن هوا ادامه می‌دهیم. انتشار گازهای گلخانه‌ای چیزی است که نمی‌توانیم از آن فرار کنیم اما می‌توانیم برای کنترل و کاهش آن برنامه ریزی داشته باشیم.

گزارش از مائده زمان فشمی

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/