عابدزاده: می‌توانم بیشتر از گذشته به تیم ملی کمک کنم

به گزارش خبرنگار گروه ورزش خبرگزاری آنا، امیر عابدزاده دومین جام جهانی را در دوران حرفه‌ای خود تجربه می‌کند. او بخشی از تیم ایران در جام جهانی روسیه بود، اما از روی نیمکت شاهد حذف شاگردان کارلوس کی روش در هم‌گروهی با پرتغال، اسپانیا و مراکش بود.

عابدزاده که طی دو بازی برابر انگلیس و ولز فرصت حضور در ترکیب اصلی تیم ملی را به دست نیاورده امیدوار است رویایی که در ذهن دارد به حقیقت تبدیل شود. سنگربان تیم پونفرادینا اسپانیا در گفت و گو با نشریه انگلیسی اتلتیک درباره مسائل مختلفی از جمله ارتباط با پدرش صحبت کرده است که در ادامه می‌خوانید:

عابدزاده درباره حمایت مردم ایران از تیم ملی گفت: مردم خیلی از ما حمایت کردند. آن‌ها به خاطر نتایج بد ما گریه کردند و وقتی نتیجه خوبی گرفتیم بسیار خوشحال شدند. حالا با همه اتفاقات، ما بازیکنان خیلی انگیزه داریم و شجاعت را از مردم خود آموخته ایم. این انگیزه و درک، بیشتر از آنچه شجاعت می‌تواند برای شما انجام دهد، کمک زیادی زیادی می‌کند. ما تمام تلاش خود را به کار می‌گیریم تا مردم خود را شاد و سربلند کنیم و صدای آن‌ها باشیم.

او آغاز دوران مربیگری پدرش برای او را به یاد می‌آورد:در ایران اوضاع خوب پیش نمی‌رفت، زیرا در خارج فشار‌های زیادی وجود داشت. مردم می‌گفتند او پسر عابدزاده است، برای همین آنجاست. هیچ اعتباری به من نمی‌دادند. من با آن مشکلی نداشتم، زیرا از کودکی آن همراهم بود، بنابراین برای من یک چیز عادی بود و رویم  تأثیری نداشت اما احساس می‌کنم روی مربیان و باشگاه‌ها تأثیر گذاشت که روی من شرط‌بندی کنند، بنابراین بعد از سه فصل، متوجه شدم که برای من کارساز نبود.

با این وجود او علاقه دارد تا احمدرضا عابدزاده تنها پدرش باشد و مربیگری را به عهده دیگران بگذارد: از چهار پنج سالگی (پدرم) من را به تمرین می‌برد و همیشه پشت تور می‌نشستم و تماشایش می‌کردم. من با پسران دیگر بازیکنان پشت دروازه بازی می‌کردم و بازی او را تماشا می‌کردم و این دلیلی است که من به این پست علاقه دارم.

وی ادامه داد: او واقعا مربی خوبی بود. او تکنیک‌های اصلی دروازه بانی را به من آموخت. فقط با دیدن او - شیوه زندگی و کار‌های روزمره اش - او فردی است با مقدار زیادی فداکاری و حتی الان که ۵۵ سال دارد، اما روزی چهار یا پنج ساعت به باشگاه می‌رود. این چیزی فراتر از تکنیک است. این شجاعت در هدف و اعتماد به نفس است. من هنوز این را به او نگفته‌ام، اما واقعاً دوست دارم اکنون، در این مرحله، او فقط پدرم باشد. وقتی به هدفی می‌رسم یا اشتباه می‌کنم، او می‌خواهد بیاید و نصیحتی به من بگوید، اما من فقط می‌خواهم از اینکه پدرم است، لذت ببرم. من مربیان خوب زیادی را ملاقات کرده‌ام که فکر می‌کنم می‌توانم آنچه را که نیاز دارم از آن‌ها بیاموزم. نمی‌خواهم همه چیز را به هم بزنم یا حتی یک دقیقه از آن زمان کنار هم بودن را از دست بدهم.

او باور دارد هر آنچه که در عقیده‌اش می‌گذرد را روزی به دست خواهد آورد: من واقعاً خوشحالم که تجربه حضور در خارج از کشورم و سازگاری با فرهنگ‌های مختلف را داشتم. چیزی که در حرفه‌ام آموخته‌ام این است که فقط از این فرآیند لذت ببرم، زیرا وقتی به چیزی دست یافتم، احساس شگفت انگیزی داشتم، اما وقتی به گذشته نگاه می‌کنم و آنچه را که از سر گذرانده‌ام می‌بینم، از ساخت آن لذت بیشتری می‌بردم. من باید در لحظه زندگی کنم و تمام توانم را برای هر لحظه بگذارم.

دروازه بان تیم ملی فوتبال ایران با به یاد آوردن خاطرات ورزشگاه آزادی برای خودش در تیم ملی آرزوی موفقیت دارد: من همیشه آن استادیوم را دوست داشتم. به آن آزادی می‌گویند که به معنای آزادی است. پدرم همیشه وقتی بازی می‌کرد مرا به استادیوم می‌برد. در زمان گرم کردن، زمانی که او برای باشگاهش بازی می‌کرد، همیشه آنجا بودم، بنابراین بازی در آنجا برای کشورم شگفت‌انگیز بود. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. من به خاطر مسیری که تاکنون داشته‌ام بسیار سپاسگزارم. این بار، برای جام جهانی، من بالغ‌تر و با تجربه‌تر هستم و می‌دانم که می‌توانم بیش از گذشته به تیم کمک کنم. همیشه خودم را در حال بازی در جام جهانی تصور می‌کردم و تا زمانی که این اتفاق نیفتد به این باور ادامه خواهم داد. برای من، در حرفه‌ام، چیز‌هایی که اتفاق افتاد باعث می‌شود به گذشته نگاه کنم و فکر کنم، "اگر توانستم این کار را انجام دهم، پس می‌توانم این کار را هم انجام دهم. من همیشه به خودم می‌گویم که باید به سمت آن بروم."