داستان‌های تغذیه‌ای شگفت‌انگیز به معنای واقعی کلمه فرآیند ایجاد ستاره در زمان واقعی است

به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از وبگاه (سای تک دیلی)، جوان‌ترین ستاره‌ها معمولاً در هنگام مصرف مواد از قرص‌های اطراف به صورت انفجار‌های درخشان می‌درخشند.

تجزیه و تحلیل اخیر داده‌های تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا نشان می‌دهد که ستارگان تازه متولد شده با سرعتی خشمگین «تغذیه» می‌کنند و از طریق دیوانگی‌های ناگهانی تغذیه رشد می‌کنند.

این تجزیه و تحلیل نشان داد که طغیان نوزادان ستاره‌ای در ابتدایی‌ترین مرحله رشد - زمانی که حدود ۱۰۰۰۰۰ سال سن دارند یا معادل یک نوزاد ۷ ساعته هستند - تقریباً هر ۴۰۰ سال یکبار رخ می‌دهد. این فوران‌های درخشندگی نشانه‌ای از پرخوری‌های تغذیه‌ای هستند، زیرا ستارگان جوان و در حال رشد موادی را از دیسک‌های گاز و غباری که آن‌ها را احاطه کرده‌اند می‌بلعند.

تام مگیث، اخترشناس دانشگاه تولدو، گفت: وقتی در حال تماشای شکل‌گیری ستاره هستید، ابر‌های گازی فرو می‌ریزند و یک ستاره را تشکیل می‌دهند. این به معنای واقعی کلمه فرآیند ایجاد ستاره در زمان واقعی است.

Megeath یکی از نویسندگان این مطالعه است که در اوایل سال جاری در Astrophysical Journal Letters و به رهبری وفا ذاکری، استاد دانشگاه جزان در عربستان سعودی منتشر شد. این نشان دهنده یک گام بزرگ به جلو در درک سال‌های شکل گیری ستاره‌ها است. تا به حال، شکل‌گیری و رشد اولیه جوان‌ترین ستارگان برای مطالعه چالش‌برانگیز بوده است، زیرا آن‌ها عمدتاً از دید درون ابر‌هایی که از آن تشکیل شده‌اند پنهان هستند.

این ستاره‌های جوان که در پوشش‌های ضخیم گازی قنداق شده‌اند - کمتر از ۱۰۰۰۰۰ سال قدمت دارند و به عنوان «پیش‌ستاره‌های کلاس صفر» شناخته می‌شوند - و رصد فوران‌های آن‌ها با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی بسیار دشوار است. اولین چنین طغیان تقریباً یک قرن پیش شناسایی شد و از آن زمان به ندرت دیده شده است.

اما اسپیتزر، که رصد‌های ۱۶ ساله خود از مدار را در سال ۲۰۲۰ به پایان رساند، جهان را در مادون قرمز، فراتر از آنچه که چشم انسان می‌تواند ببیند، مشاهده کرد. این، و نگاه طولانی مدت آن، به اسپیتزر اجازه داد تا از میان ابر‌های گاز و غبار ببیند و شراره‌های درخشان را از ستارگان تو در تو انتخاب کند.

تیم مطالعه داده‌های اسپیتزر را برای فوران‌های پیش‌ستاره‌ای بین سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۷ در ابر‌های ستاره‌ساز صورت فلکی شکارچی جستجو کرد - یک «نگاه خیره» طولانی برای شکار ستاره‌های بچه در حال انفجار. در میان ۹۲ پیش ستاره شناخته شده کلاس ۰، آن‌ها سه را پیدا کردند که دو تا از آن طغیان‌ها قبلا ناشناخته بودند. داده‌ها نشان می‌دهد که احتمال انفجار برای جوان‌ترین ستاره‌های کوچک تقریباً هر ۴۰۰ سال یک‌بار، بسیار بیشتر از نرخ اندازه‌گیری شده از ۲۲۷ پیش‌ستاره قدیمی‌تر در جبار است.

آن‌ها همچنین داده‌های اسپیتزر را با تلسکوپ‌های دیگر، از جمله کاوشگر مادون قرمز میدان گسترده (WISE)، تلسکوپ فضایی هرشل (آژانس فضایی اروپا) که اکنون بازنشسته شده است و رصدخانه استراتوسفر هوابرد که اکنون بازنشسته شده است، مقایسه کردند. نجوم مادون قرمز (SOFIA). این به آن‌ها اجازه داد تخمین بزنند که انفجار‌ها معمولاً حدود ۱۵ سال طول می‌کشد. نیمی یا بیشتر از قسمت عمده ستاره بچه در دوره اولیه کلاس ۰ اضافه می‌شود.

مگیت گفت: طبق استاندارد‌های کیهانی، ستارگان زمانی که بسیار جوان هستند به سرعت رشد می‌کنند. منطقی است که این ستاره‌های جوان بیشترین انفجار‌ها را دارند.

یافته‌های جدید به اخترشناسان کمک می‌کند تا درک بهتری از چگونگی شکل‌گیری و انباشت جرم ستارگان داشته باشند و چگونه این حملات اولیه مصرف انبوه ممکن است بر شکل‌گیری بعدی سیارات تأثیر بگذارد.

او گفت: دیسک‌های اطراف آن‌ها همگی مواد خام برای تشکیل سیاره هستند. ترفند‌ها در واقع می‌توانند بر آن ماده تاثیر بگذارند، شاید باعث ظهور مولکول ها، دانه‌ها و کریستال‌هایی شود که می‌توانند به هم بچسبند و ساختار‌های بزرگتری را تشکیل دهند.

حتی ممکن است خورشید خودمان زمانی یکی از این نوزادان آروغ باشد.

مگیث گفت: خورشید کمی بزرگتر از بسیاری از ستارگان است، اما دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم دچار انفجار نشده است. احتمالا این کار را کرد. هنگامی که ما شاهد فرآیند تشکیل ستاره هستیم، دریچه‌ای است به آنچه منظومه شمسی خودمان در ۴.۶ میلیارد سال پیش انجام می‌داد.