درمان‌های محبوب ضد پیری نشان داده که «تأثیر محدودی» بر پیری دارند

به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از وبگاه (سای تک دیلی)، یک مطالعه جدید اثربخشی سه رویکرد درمانی را که قبلا تصور می‌شد روند پیری را کند می‌کنند، بررسی کرده است. با این حال، وقتی روی موش‌ها آزمایش شد، محققان دریافتند که این درمان‌ها تأثیر محدودی بر پیری دارند.

Dan Ehninger از DZNE، آغازگر این مطالعه، نتیجه گیری می‌کند: هیچ ساعت داخلی پیری وجود ندارد که بتوانید با یک سوئیچ ساده آن را تنظیم کنید حداقل نه به شکل درمان‌های مورد مطالعه در اینجا. این تیم یک رویکرد تحلیلی جدید برای اندازه‌گیری تأثیرات روی فرآیند‌های پیری ایجاد کرده است.

این مطالعه که توسط محققان DZNE، هلمهولتز مونیخ و مرکز آلمانی دیابت (DZD) انجام شده است در مجله Nature Communications منتشر شده است.

پروفسور مارتین هرابه دی آنجلیس، رئیس مؤسسه ژنتیک تجربی و مدیر کلینیک موش آلمان در هلمهولتز مونیخ، توضیح می‌دهد: ما سه تنظیم کننده را برای مداخلات خود انتخاب کردیم که بسیاری از کارشناسان معتقدند پیری را کاهش می‌دهند. 

یکی از آن‌ها روزه داری متناوب است که در آن کالری مصرفی کاهش می‌یابد. شماره دو گره مرکزی متابولیسم سلولی (mTOR) را هدف قرار می‌دهد، که همچنین هدف داروی ضد پیری راپامایسین است. شماره سه به نوبه خود در ترشح هورمون‌های رشد اختلال ایجاد می‌کند. درمان‌های مشابهی نیز توسط انسان‌ها استفاده می‌شود، اگرچه اثربخشی آن‌ها در مورد پیری به اندازه کافی ثابت نشده است.

برای ارزیابی در موش‌ها، دانشمندان پاسخ جدیدی به این سوال ارائه کردند که چگونه پیری را اندازه گیری کنیم. 

دن اهنینگر، دانشمند ارشد در DZNE توضیح می‌دهد: بسیاری از محققان در دهه‌های اخیر از طول عمر به عنوان معیار غیرمستقیم پیری استفاده کرده اند. بنابراین، برای مثال، موش‌ها چند ساله شده و چگونه می‌توان این طول عمر را افزایش داد؟

اغلب فرض بر این است که اگر آن‌ها فقط عمر طولانی‌تری داشته باشند، کندتر پیر می‌شوند. اما مشکل اینجاست که موش‌ها، مانند بسیاری از موجودات دیگر، از پیری عمومی نمی‌میرند، بلکه از بیماری‌های بسیار خاص می‌میرند. به عنوان مثال، تا ۹۰ درصد از موش‌ها به دلیل تومور‌هایی که در سنین بالا در بدن آن‌ها ایجاد می‌شود می‌میرند.

بنابراین، اگر بخواهید به کل ژنوم برای یافتن عواملی که باعث می‌شود موش‌ها عمر طولانی داشته باشند، نگاه کنید، دوست دارید ژن‌های زیادی را بیابید که رشد تومور را سرکوب می‌کنند – و نه لزوماً ژن‌هایی که نقش کلی در پیری دارند.

بنابراین، دانشمندان برای مطالعه خود رویکردی را انتخاب کردند که بر طول عمر تأکید نمی‌کند، بلکه بر بررسی جامع تغییرات مرتبط با سن در طیف گسترده‌ای از عملکرد‌های بدن متمرکز است.

مارتین هرابه دی آنجلیس در توصیف دقیقی از وضعیت حیوان در لحظه معاینه می‌گوید: می‌توانید آن را به‌عنوان یک بررسی کامل از وضعیت سلامتی در نظر بگیرید. بررسی سلامت به مجموعه‌ای از صد‌ها عامل منجر می‌شود که بسیاری از حوزه‌های فیزیولوژی را پوشش می‌دهد - 

این دقیقاً همان رویکردی است که محققان در مورد حیواناتی که در معرض یکی از سه رویکرد درمانی قرار می‌گیرند که ظاهراً پیری را کند می‌کنند، اعمال کردند. در مراحل مختلف زندگی، آن‌ها مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفتند: هر پارامتر معمولاً در یک مرحله معین از زندگی چقدر تغییر می‌کند؟ و آیا وقتی یکی از سه درمان به موش‌ها داده می‌شود، پارامتر‌ها کندتر تغییر می‌کنند؟ این طرح مطالعه امکان تعیین دقیق اینکه آیا روند پیری طبیعی را می‌توان کاهش داد و همراه با آن زوال عملکرد‌های مهم فیزیولوژیکی را ممکن می‌سازد.

نتایج مبهم بود: اگرچه محققان توانستند موارد فردی را شناسایی کنند که در آن موش‌های پیر جوان‌تر از آنچه بودند به نظر می‌رسیدند، واضح بود که این اثر به دلیل کند کردن پیری نیست، بلکه به دلیل عوامل مستقل از سن است.

دن انینگر می‌گوید: این واقعیت که یک درمان قبلاً تأثیر خود را در موش‌های جوان داشته است - قبل از ظهور تغییرات وابسته به سن در اقدامات بهداشتی - ثابت می‌کند که این‌ها اثرات جبران‌کننده و ارتقاء دهنده سلامت عمومی هستند، نه هدف قرار دادن مکانیسم‌های پیری.

تیم‌های DZNE و مرکز دیابت هلمهولتز اکنون هدف بعدی را هدف قرار داده‌اند: آن‌ها می‌خواهند سایر روش‌های درمانی را بررسی کنند که کارشناسان معتقدند می‌توانند پیری را کاهش دهند. محققان امیدوارند که روش تحقیق جدید تصویر جامع تری از رویکرد‌های درمانی احتمالی و اثربخشی آن‌ها ارائه دهد.