دانشمندان موفق به ساخت عینک سونار برای ردیابی احساسات آکوستیک شدند

به گزارش گروه جهان خبرگزاری آنا به نقل از انگجت، عینک چشمی دانشگاه کرنل مجهز به میکروفون‌ها و اسپیکر‌هایی است که دستگاه را قادر به تشخیص کلماتی می‌کند که کاربر به آرامی در قالب فرامینی کوتاه مثل «وقفه» یا «آهنگ بعدی» زمزمه می‌کند حال آنکه می‌توانید به کمک آن، بدون نیاز به لمس گوشی هوشمند یا فشردن کیبورد کامپیوتر CAD خود، رمز عبورتان را وارد کنید.

این سیستم از پروژه مشابهی الهام گرفته است که مبتنی بر یک ایرباد وایرلس و مدل‌های قدیمی تری است که به دوربین متصل هستند. اما در مدل جدید، نیازی به نگاه کردن به دوربین یا گذاشتن چیزی در داخل گوش خود ندارید.

به گفته «چنگ ژانگ» استادیار دانشگاه کرنل، بخش اعظم فناوری‌های فعلیِ تشخیص گفتارِ بی صدا به گزیده‌ای از فرامین از پیش تعیین شده محدود می‌شود و مستلزم آن است که کاربر از دوربینی استفاده کند که کاربردی و قابل دسترس نیست.

به همین دلیل، او می‌گوید که در عینک سونار، ردیاب صدا به بدن منتقل شده است.

به گفته پژوهشگران دانشگاه کرنل، آموزش داده به این سیستم جدید به نحوی که قادر به تشخیص الگوی کلامی کاربر (مثلا تشخیص تعدادی عدد مشخص) باشد، فقط چند دقیقه زمان می‌برد. بعد از آنکه سیستم آماده کار شد، شروع به ارسال و دریافت امواج صدا در پهنای صورت شما می‌کند تا به این ترتیب، با دقت ۹۵ درصد، حرکات دهان تان را با استفاده از الگوریتم عمیق تحلیل پروفایل‌های طنین صدا تشخیص دهد.

به طور وایرلس، سیستم این عمل را همزمان با آفلود پردازش داده در گوشی هوشمند شما انجام می‌دهد و همین امر موجب می‌شود که عینک به یک اکسسوری کوچک محبوب تبدیل شود. ورژن فعلی این سیستم مجهز به باتری است که ردیابی احساسات آکوستیک کاربر را برای یک بازه زمانی ۱۰ ساعته مقدور می‌کند. از سوی دیگر، داده‌ها در جایی غیر از گوشی همراهتان ذخیره نمی‌شوند که این به نوبه خود نگرانی درباره رعایت حریم شخصی را برطرف می‌کند.

این عینک برای افرادی با ناتوانی‌های گفتاری نیز کاربرد دارد به نحوی که می‌تواند با ارسال کد‌های دستوری مختصر به سینتی سایزر، منظور کاربر را به کلام تبدیل کند.

سینتی سایزر یک ابزار الکترونیکی است که از نوعی پردازش دیجیتال یا آنالوگ برای تولید صدای قابل شنیدن استفاده می‌کند.

در چشم انداز بلندمدت، پژوهشگران دانشگاه کرنل به دنبال تولید عینک‌هایی هستند که می‌توانند حرکات صورت، چشم و بالاتنه کاربر را ردیابی کنند. به عبارت دیگر، آن‌ها فکر می‌کنند که عینک یک پلتفرم کامپیوتری شخصی با قابلیت درک لحظه‌ای فعالیت‌های انسان است.