در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
حرکت ۶ ستاره جدید با سرعتی باورنکردنی در کهکشان راه شیری
براساس تحقیقات جدید ستاره‌شناسان ۶ ستاره جدید با سرعتی باورنکردنی در کهکشان راه شیری در حال حرکت هستند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، ۶ ستاره جدید با سرعتی باورنکردنی در کهکشان راه شیری کشف شدند. دو ستاره فوق سریع‌السیر به نام‌های «J ۹۲۷» (جی ۹۲۷) و «جی ۱۲۳۵» (J ۱۲۳۵) سریع‌تر از هر شیئ دیگری که تاکنون دیده شده، در حال حرکت هستند.
براساس تحقیقات جدید، این ستاره‌های رکوردشکن به ترتیب با سرعت باورنکردنی ۵.۱ میلیون مایل در ساعت (۲،۲۸۵ کیلومتر در ثانیه) و ۳.۸ میلیون مایل در ساعت (۱،۶۹۴ کیلومتر در ثانیه) حرکت می‌کنند. جی ۹۲۷ سریع‌ترین سرعت گردش را دارد که اگر یک شی زمینی بود، می‌توانست در کم‌تر از یک ثانیه بین نیویورک و می‌سی سی پی حرکت کند. با این سرعت، یک شی می‌تواند تنها در یک ساعت ۶۹۴ بار به دور زمین بچرخد.
چهار ستاره دیگر نیز در بخش سرعت بی‌نقص بوده و همگی با سرعت بیش از ۲.۲ میلیون مایل در ساعت (هزار کیلومتر در ثانیه) حرکت می‌کنند. این ستاره‌های فرامحلی به قدری سریع در کهکشان راه شیری در حال حرکت هستند که سرعت مورد نیاز برای فرار از تاثیر گرانشی کهکشان را دارند، برای همین به عنوان ستاره‌های فراری هم شناخته می‌شود.
به گفته «کریم البدری»، محقق مرکز اخترفیزیک هاروارد «ما به دنبال چنین اجرامی بودیم، بنابراین انتظار داشتیم که وجود داشته باشند، اما ویژگی‌های آن‌ها متفاوت از آن چیزی بود که انتظار داشتیم.»
گروه ستاره شناسان بر این باور هستند که سرعت باورنکردنی این ستاره‌ها می‌تواند نتیجه پرتاب آن‌ها توسط نوع خاصی از انفجار کیهانی به نام ابرنواختر نوع یکم ای (Ia) باشد. این امر همچنین به آن‌ها دمای سطحی بالایی داده است. این ستاره‌ها همچنین بسیارداغ‌تر از ستاره‌های معمولی هستند که احتمالا نتیجه شکل گیری غیرمعمول آن‌ها است.
البدری معتقد است که «ابرنواختر‌های نوع یکم ای (Ia) در منظومه‌های دوتایی شامل بقایای ستاره‌ای به نام «کوتوله سفید» که هنگام مرگ ستارگانی مانند خورشید و تغذیه از مواد یک ستاره همراه تشکیل می‌شوند، رخ می‌دهند. کوتوله‌های سفید که ستاره‌های منحط نیز نامیده می‌شوند، به‌طور باورنکردنی چگال هستند. وقتی موادی از ستاره اهداکننده به سطح یک کوتوله سفید می‌افتد، باقیمانده ستاره شروع به جمع‌آوری جرم می‌کند. این فرآیند اهدای مواد ستاره‌ای می‌تواند به کوتوله سفید، جرم بحرانی مورد نیاز برای عبور از حد چاندراسخار (حدی در نجوم است که وضعیت ستاره بعد از انفجار را مشخص می‌کند) بدهد و در نتیجه باعث ایجاد یک انفجار گرما هسته‌ای به نام ابرنواختر نوع لا شود.
این انفجار‌ها نه تنها برخی از درخشان‌ترین رویدادهای جهان را تشکیل می‌دهند، بلکه به قدری یکنواخت هستند که ستاره شناسان از آن‌ها به عنوان «شمع‌های استاندارد» یاد می‌کنند چرا که می‌توانند از آن‌ها برای اندازه گیری فواصل کیهانی استفاده کنند.
در حالی که هر ابرنواختر انرژی کافی برای ایجاد ستاره‌های فراری را آزاد می‌کند، این گروه تحقیقاتی گمان می‌کنند که شاید یک ابرنواختر قدرتمندتر برای شتاب دادن به این ستاره‌ها لازم باشد. این انفجار‌های خاص ادغام‌های شدید شعله ور شده هلیوم یا انفجار‌های دوگانه منبسط شونده دینامیکی نامیده می‌شوند و این دهانه یک منبسط شده به ابرنواختر‌های «دی ۶» کوتاه شده است.
ابرنواختر‌های دی۶ زمانی رخ می‌دهند که کوتوله‌های سفید هلیوم را به جای هیدروژن از لایه‌های بیرونی ستاره همدم خود که گمان می‌رود یک کوتوله سفید دیگر باشد، جدا می‌کنند. این امر منجر به انفجار بزرگ دیگری می‌شود، در نتیجه کوتوله سفید همراه به عنوان یک ستاره فراری فراخورشیدی پرتاب می‌شود.
به گفته البدری «ترکیب ستاره‌های فراری بسیار غیرمعمول است. تقریبا تمام ستاره‌های کهکشان راه شیری اتمسفری دارند که بیشتر از هیدروژن و هلیوم ساخته شده است، اما این اجرام اصلا هیدروژن یا هلیوم ندارند و بیشتر از کربن و اکسیژن تشکیل شده‌اند. این نشان می‌دهد که این ستاره‌های فراری، ستاره‌های کوتوله سفید منحط هستند و بیشتر از این ایده حمایت می‌کند که آن‌ها توسط یک ابرنواختر دی۶ با سرعت‌های بسیار زیاد منفجر شده‌اند.»
البدری و همکارانش از خروجی نور استاندارد شمع‌های استاندارد نوع یکم ای (Ia) برای محاسبه سرعت راه‌اندازی ستاره‌های فراری استفاده کردند. آن‌ها دریافتند که سرعت ایجاد ستاره‌های فراخورشیدی با سرعت پیشرفت ابرنواختر‌های نوع لا سازگار است و نشان می‌دهد که بسیاری از این رویداد‌ها می‌توانند انفجار‌های دی۶ باشند. این موضوع آن‌ها را به این نتیجه رساند که جمعیت بسیار زیادی از این ستاره‌های فوق سریع در حال گردش در جهان هستند که ستاره شناسان هنوز موفق به کشف آن نشده‌اند.
این ستاره‌های فراری جدید که همگی با سرعتی بیش از ۲.۲ میلیون مایل در ساعت در کهکشان راه شیری کشف شده‌اند، روزی از کهکشان ما خارج خواهند شد که سرعت گریزی در حدود ۱.۲ میلیون مایل در ساعت دارد؛ این تیم گمان می‌کند که آن‌ها اولین ستاره‌های راه شیری نخواهند بود.
به اعتقاد البدری و همکارانش «اگر بخش قابل توجهی از ابرنواختر‌های نوع یکم ای (Ia) یک ستاره دی۶ تولید کنند، کهکشان احتمالا بیش از ۱۰ میلیون از آن‌ها را به فضای بین کهکشانی پرتاب کرده است.»
آن‌ها بر این باورند که کهکشان‌های دیگر، ستاره‌های فراخورشیدی را به سمت ما پرتاب کرده‌اند. این نشان می‌دهد که باید تعداد زیادی از ستاره‌های فراری ضعیف در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد.
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
