فیلم «ابوالفضل پورعرب» در انتظار روزهای برفی

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، پاییز سال گذشته خبری منتشر شد که بر مبنای آن «ابوالفضل پورعرب» بازیگر شناخته‌شده سینما، تئاتر کارگردانی یک مستند داستانی به نام «سگ» را به عهده گرفته است. در جریان تولید این اثر پورعرب از ناحیه پا دچار مصدومیت و سپس عفونت شد که بستری شدن وی را به دنبال داشت. بعد از این اتفاق تلخ برای این چهره شناخته‌شده سینما، خبری از ادامه تولید این فیلم مستند منتشر نشد.

در همین ارتباط، «علیرضا تقی‌پور» تهیه‌کننده فیلم «سگ» درباره آخرین وضعیت تولید این مستند داستانی به خبرنگار آنا گفت: تولید این اثر به کارگردانی آقای پورعرب در در اواخر پائیز سال ۱۴۰۱ در یکی از شهر‌های استان کردستان آغاز شد. حدود ۳۰ درصد از تصویربرداری این فیلم انجام شده بود که متاسفانه آقای پورعرب سر ضبط در لوکیشن از ناحیه پا دچار جراحت شد. این مصدومیت دامنه‌دار شد و با توجه به بستری شدن ۲ ماهه ایشان در بیمارستان عملاً ادامه کار میسر نبود.

وی اظهار کرد: خوشبختانه آقای پورعرب سلامتی خودشان را به دست آوردند و آماده بودند تا با همان انرژی قبل کار را ادامه دهند، اما از آن جایی که اکثر پلان‌های این فیلم باید در فضای زمستانی و محیط برفی تصویربرداری می‌شد و فصل زمستان را از دست داده بودیم، تولید این اثر متوقف شد.

تقی‌پورعنوان کرد: با توکل بر خدا و با برنامه‌ریزی‌های انجام شده، تولید این فیلم همزمان با شروع فصل زمستان آغاز خواهد شد. البته تغییراتی هم در فیلمنامه داشتیم که در مسیر جذابیت بیشتر این فیلم است. ضمن این که لوکیشن‌های انتخاب شده برای ادامه تولید این فیلم مناطقی در استان‌های کردستان، همدان و قم است. تلاش ما این است که این فیلم مستند داستانی امسال در جشنواره‌های داخلی و خارجی شرکت کند.

تهیه‌ کننده فیلم «سگ» گفت: آقای پورعرب امسال در صورت فراهم شدن شرایط تولید، کارگردانی یک سریال را نیز آغاز خواهد کرد.

لازم به یادآوری است، ابوالفضل پورعرب متولد سال ۱۳۴۰ در تهران از ستاره‌های سینمای ایران از اواخر دهه ۶۰ به این سو محسوب می‌شود. بازیگری که پس از حدود یک دهه تجربه بازیگری در تئاتر و دستیاری کارگردان در سینما و تلویزیون، در ۲۹سالگی و با فیلم «عروس» ساخته بهروز افخمی به مخاطبان سینمای ایران معرفی شد.

وی در نیمه اول دهه هفتاد ستاره بلامنازع سینمای ایران بود که نامش در بین عوامل و چهره‌اش بر سر در سینما می‌توانست بخش عمده‌ای از فروش فیلم را تضمین کند. فیلم‌هایی همچون «نرگس»، «دو روی سکه»، «رابطه پنهانی»، «بی‌قرار»، «نیش» و «چهره» از شاخص‌ترین فیلم‌هایی است که پورعرب در این سال‌ها در آن‌ها به ایفای نقش پرداخت و سرانجام برای بازی در فیلم مردی شبیه باران توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را از پانزدهمین جشنواره فیلم فجر از آن خود کند.

اگرچه از همین سال و با توجه به تغییر فضای سینمای ایران و اضافه‌شدن ستاره‌های جوان به بدنه سینمایی که حالا سوژه‌های جوان‌پسند را محور قرار داده بود، حضور او نیز کم رنگ‌تر شد، اما همچنان به عنوان بازیگری شاخص و مخاطب‌پسند شناخته می‌شد. حضور در دو سریال تنهاترین سردار (پخش در سال ۱۳۷۶) و مسافر (۱۳۷۹) اولین تجارب بازیگری او در قاب کوچک تلویزیون بود که در سال‌های بعد با مجموعه‌های تلویزیونی نظیر «همراز»، «عروس»، «زیرزمین»، «یک وجب خاک» و «وضعیت سفید» ادامه پیدا کرد. به این ترتیب در سال‌های دهه هشتاد اگرچه حضورش در سینما کم رنگ‌تر شد، اما در سریال‌های تلویزینی همچنان فعال بود.

در اوایل دهه نود بود که حضور او هم در پروژه‌های تصویری و هم محافل عمومی بسیارکم رنگ شد تا این که در سال ۱۳۹۲ حضورش در یک مراسم و انتشار عکسی که تغییر عجیب چهره و شرایط فیزیک این ستاره سینما را نشان می‌داد، باعث شگفتی و نگرانی اهالی هنر و دوستداران وی شد. با توضیحات بعدی پورعرب و اطرافیانش مشخص شد که وی در زمان نقش‌آفرین در سریال «وضعیت سفید» حمید نعمت‌الله دچار کسالت شده وآزمایش‌های پزشکی نشان می‌دهد که درگیر یک بیماری سخت است؛ اتفاقی که باعث می‌شود نقش او در سریال وضعیت سفید هم خلاصه‌تر شود.

این بیماری اگرچه این بازیگر شناخته‌شده را رنجور و تکیده کرده بود، اما خوشبختانه در نهایت پورعرب توانست بر آن غلبه کند و به تدریج از دهه دوم دهه نود با حضو در آثاری همچون سریال‌های «شهرزاد» و «شرم» و فیلم‌های سینمایی «به وقت خماری» و «چند میگیری گریه کنید ۲» شروعی دوباره در عالم هنر داشت؛ شروعی که برای سینمایی‌های دهه هفتاد یادآور خاطره درخشیدن او بر پرده سینما بود. «چند میگیری گریه کنی ۲» آخرین تجربه بازیگری پورعرب بر پرده سینما تا به امروز است که دو سال پیش روی پرده رفت و اگرچه به اندازه قسمت اول آن مخاطب نداشت، اما در سینمایی که درگیر ریزش مخاطب و شیوع کرونا بود قابل‌اعتنا بود.