میمون‌ها از ارتباطات بویایی‌محور استفاده می‌کنند

به گزارش خبرنگار علم و فناوری آنا، میمون‌های «تامارین» که در نزدیکی شهر‌ها در جنگل‌های بارانی آمازون زندگی می‌کنند به دلیل آلودگی صوتی ترافیک و سایر صدا‌های انسانی، صدایشان به همدیگر نمی‌رسد و به همین دلیل دو برابر معمول از ارسال پیام‌های مبتنی بر بو استفاده می‌کنند.

«جاکوب دان» (Jacob Dunn) محقق دانشگاه آنگلیا راسکین در بریتانیا، می‌گوید: درست در وسط جنگل‌های بارانی با تنوع زیستی فوق‌العاده، شهری عظیم وجود دارد و از این رو، تأثیرات انسانی روی میمون‌های این منطقه کاملاً آشکار است و در واقع، تهدیدی بسیار مهم برای آن‌ها به شمار می‌آید.

تامارین‌های وحشی گونه‌ای در معرض خطر انقراض هستند که تقریباً منحصراً در بخش‌های جنگلی در شهر مانائوس برزیل زندگی می‌کنند. این جانوران هم از طریق صدا و هم با علامت‌گذاری بو با هم ارتباط برقرار می‌کنند؛ به این شکل که بو‌ها را روی سطوح می‌مالند تا مرز‌های قلمروی خود را مشخص کنند. آن‌ها این کار را با استفاده از غدد بویایی در سینه، دست‌ها، پاها، زیر بغل و کشاله ران خود انجام می‌دهند.

دان و همکارانش که کنجکاو بودند این حیوانات چه تاکتیک‌های ارتباطی را در محیط‌های پرسر و صدا اتخاذ می‌کنند، دستگاه‌های ردیابی را روی میمون‌های ماده آلفا در ۹ گروه اجتماعی نصب کردند که هر کدام از این گروه‌ها از ۱۳ تامارین تشکیل شده بودند. محققان به مدت ۱۰ روز گروه‌ها را ردیابی و فعالیت آن‌ها را در بازه‌های زمانی پنج دقیقه‌ای ثبت کردند و متوجه شدند که محیط آن‌ها چقدر پرسر و صداست.

بررسی آن‌ها نشان داد که سر و صدا در پنج منطقه جتگلی که میمون‌ها در آن زندگی می‌کنند از ۴۰ تا ۸۰ دسی‌بل با میانگین نزدیک به ۵۹ دسی‌بل متغیر بود. این سر و صدا‌ها با دسی‌بل‌های بالا به دلیل بزرگراه‌های مجاور، تمرین‌های تفنگ نظامی، هیاهوی دانشجویان کالج یا فریاد نوزادان انسان تولید می‌شوند.

جالب است بدانید که زمانی که میمون‌ها در مناطقی بودند که سر و صدا در آنجا به ۶۵ دسی‌بل می‌رسید، ۶۰ درصد رفتار‌های بویایی بیشتری نسبت به ساکت‌ترین مناطق از خود نشان دادند؛ و زمانی که سر و صدا به ۷۰ دسی‌بل رسید (یعنی معادل یک کلاس درس با صدای بلند یا یک ماشین ظرفشویی در حال کار) علامتگذاری بو در آن‌ها ۹۰ درصد افزایش یافت.

به گفته دان، با وجودی که سطح تماس میمون‌ها به طور متوسط ۷۴ دسی‌بل است و تا ۸۹ دسی‌بل هم می‌تواند برسد، آن‌ها می‌دانند که در محیط‌های پرسر و صدا، صدا به صدا نمی‌رسد و از این رو، کمتر از صدای صوتی برای ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کردند.

به طور کلی، تماس‌های صوتی، ارتباط سریعی را در مسافت طولانی فراهم می‌کنند، در حالی که بو‌ها اطلاعات را در فاصله کوتاه، اما برای چند روز به اشتراک می‌گذارند.
دان می‌گوید: میمون‌ها از این ارتباطات طولانی برای تعامل نه تنها با گونه‌های خود، بلکه با دیگر گونه‌های نزدیک به هم استفاده می‌کنند تا از این طریق برای ایجاد قلمرو با آن‌ها رقابت کنند؛ و اگر آن‌ها نتوانند این کار را انجام دهند، می‌تواند منجر به درگیری بیشتر شود.

دان می‌افزاید: در حالی که این کار توانایی جانوران را برای مقابله با بحران نشان می‌دهد، اما همچنان این واقعیت را تقویت می‌کند که آلودگی صوتی انسان بر حیات وحش تأثیر منفی می‌گذارد.