اصلاح نظام آموزش عالی ترکیه منجر به توانمندسازی زنان در دانشگاه و محل کار شد

به گزارش خبرنگار گروه آموزش و دانشگاه خبرگزاری علم و فناوری آنا، یک مطالعه که هفته گذشته منتشر شد نشان می‌دهد؛ چرخش راهبردی ترکیه به سمت گسترش آموزش عالی در ۱۹۹۲ همچون یک نیروی دگرگون‌کننده در دسترسی زنان به آموزش و بازار کار عمل کرده است.

این سیاست که با تأسیس دانشگاه در مناطقی که قبلاً محروم بودند دنبال شد، دستاورد‌های قابل‌توجهی را برای ترکیه به ارمغان آورد، به‌طوری‌که حضور و مشارکت موفق زنان در عرصه‌های آموزشی و اقتصادی را تقویت کرده است. بنابر یافته‌های این پژوهش، این اقدامات گامی قابل‌توجه در جهت کاهش شکاف جنسیتی در آموزش و اشتغال بوده است.

گزارشی که مطالعه می‌کنید بر اساس مقاله‌ای است که احمد اوزتورک (Ahmet Öztürk) و ملتم دایی‌اوغلو (Meltem Dayıoğlu) با استفاده از داده‌های سرشماری نفوس و مسکن در سال ۲۰۱۱ و «روش تفاوت در تفاوت‌ها»، در ۱۰ آبان ۱۴۰۲، در ژورنال علمی آموزش عالی انتشارات اسپرینگر منتشر کرده‌اند.

محققان با استفاده از یک روش دقیق «تفاوت در تفاوت‌ها» و استفاده از داده‌های سرشماری نفوس و مسکن در ۲۰۱۱، به چند کشف مهم دست یافته‌اند.

این پژوهش می‌گوید، پس از تأسیس دانشگاه در مناطقی که در ۱۹۹۲ فاقد هرگونه موسسه آموزش عالی بودند، و به اصطلاح مناطق نادیده‌گرفته شده محسوب می‌شدند، این مناطق شاهد افزایش قابل‌توجه ۱۲ تا ۱۳ درصدی در پیشرفت تحصیلات عالی در میان زنان بوده‌اند.

همچنین، همین اقدام، در توسعه آموزش عالی، به حضور زنان در بازار کار سرعت بخشیده است و این مناطق ۴ درصد بالاتر از سایر مناطق شاهد افزایش مشارکت زنان در نیروی کار بوده‌اند.

محققان، همین ویژگی‌ها را در میان مردان در این مناطق مورد بررسی قرار دادند و هیچ تأثیر قابل‌توجهی، چه در میزان تحصیلات دانشگاهی و چه در مشارکت در نیروی کار، مشاهده نکردند.

بنابراین، آن‌ها به این نتیجه رسیدند که سیاست توسعه آموزش عالی در مناطق کمتربرخوردار نقش مهمی در کاهش نابرابری جنسیتی در پیشرفت تحصیلات عالی و مشارکت نیروی کار ایفا کرده است.

آن‌ها چندین عامل مؤثر در پیروزی این برنامه در افزایش دسترسی زنان به آموزش و اشتغال شناسایی کرده‌اند.

یکی از اثرات اجرای این طرح، به گفته نویسندگان این مقاله، این است که این برنامه به طرز ماهرانه‌ای موانع مالی و روانی را از بین برد و دسترسی به آموزش عالی را دموکراتیک کرد.

از دیگر اثرات اجرای این طرح ایجاد تغییر رفتار در میان فارغ‌التحصیلان زن بود. افزایش فعالیت‌های آموزشی زنان به دلیل هجوم فارغ‌التحصیلان جدید به دبیرستان‌ها نبود، بلکه تغییر رفتار در میان فارغ‌التحصیلان موجود بود. همین موضوع نشان از قدرت این برنامه در ایجاد انگیزه در مجموعه استعداد‌های موجود برای پیگیری آموزش عالی دارد.

نویسندگان این مقاله می‌گویند، نتایج به‌دست آمده از اجرای این طرح پیام‌های مهمی برای سیاست‌مداران و سیاست‌گذاران دارد:

چراکه قویاً نشان می‌دهد گسترش چشم‌انداز‌های آموزش عالی، به‌ویژه در مناطقی که به‌طور تاریخی نادیده گرفته شده‌اند، یکی از بهترین ابزار‌ها برای حمایت از برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان در جامعه است.

با ایجاد برابری بیشتر، و رفع موانع ریشه‌دار بر سر راه آموزش و اشتغال، دولت‌ها می‌توانند جوامعی فراگیرتر و عادلانه‌تر ایجاد کنند.

اما نویسندگان می‌گویند با وجود دستاورد‌های پژوهش‌شان، نیاز برای تحقیق و بررسی بیشتر وجود دارد تا سایر عوامل مؤثر در آموزش و اشتغال زنان نیز مورد کنکاش قرار بگیرند.

آن‌ها همچنین خواهان نظارت و ارزیابی مستمر از تأثیر پایدار سیاست‌های تحول و توسعه هستند چراکه این پژوهش‌ها را به‌عنوان قطب نمایی برای اصلاحات آموزشی آینده می‌بینند.

به‌طور خلاصه می‌توان گفت اصلاحات گسترش آموزش عالی ترکیه در ۱۹۹۲ نقطه عطفی در توانمندسازی زنان در تاریخ این کشور بوده است.

از طریق استقرار استراتژیک دانشگاه‌ها در مناطق حاشیه‌نشین، این برنامه به‌عنوان یک نیروی قدرتمند در پر کردن شکاف جنسیتی در آموزش و اشتغال ظاهر شده است.

یافته‌ها این تحقیق یک فراخوان روشن برای سیاستمداران و سیاست‌گذاران است تا بدانند سرمایه‌گذاری پایدار در سیاست‌های آموزشی فراگیر، عامل مؤثری در پیشرفت اجتماعی و برابری جنسیتی است.