مأموریت وویجر: پیام بشریت به کیهان

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، در اواخر دهه 1970، ناسا دو فضاپیما به نام‌های وویجر 1 و وویجر 2 را به فضا پرتاب کرد. ماموریت آنها کشف اجرام بیرونی منظومه شمسی و فراتر از آن بود، با این حال این فضاپیماها کاری بیش از عکسبرداری گرفتن و جمع آوری داده‌ها انجام دادند.

وویجر یک صفحه طلایی ویژه داشت. این صفحه مانند پیامی در بطری از سوی انسان به هر موجود باهوشی بود که احتمالاً روزی آن را در فضای بی کران بیابد. صداها و تصاویری متعددی از زندگی روی زمین به فضا منتقل شد. صفحه مزبور شامل احوالپرسی به 55 زبان، موسیقی از فرهنگ‌های مختلف و صداهای طبیعی مانند آوای پرندگان و وزش باد بود. همچنین عکس‌هایی وجود داشت که افراد، حیوانات و مناظر سیاره ما را نشان می‌داد.

یکی از مشهورترین و طولانی‌ترین صداهای ضبط شده، شعری مشهور از سعدی است که توسط یک ایرانی خوانده شد. در این پیام آمده است:

درود بر ساکنین ماوراء آسمان‌ها

بنی آدم اعضای یک پیکرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی بدرد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار

این فضاپیما همچنین نقشه ای را حمل می‌کرد که نشان می‌داد چگونه سیاره ما را پیدا کنند. به عبارت دیگر این نقشه به عنوان قطب‌نما برای هر موجودی که ممکن است با فضاپیما برخورد کند عمل می‌کند.

اگرچه وویجر 1 و وویجر 2 اکنون در فضای بین ستاره‌ای، میلیاردها کیلومتر دورتر از ما سفر می‌کنند، اما همچنان به ارسال پیام به زمین ادامه می‌دهند. این پیام‌ها به ما کمک می‌کنند در مورد آنچه فراتر از منظومه شمسی نهفته است پی ببریم. مأموریت‌های وویجر کنجکاوی بی کران انسان‌ها را یادآوری می‌کند و نشان می‌دهند که ما همیشه در حال کاوش و به دنبال ارتباط با ناشناخته‌ها هستیم. بنابراین هر زمان که به ستاره‌ها نگاه می‌کنید، به یاد داشته باشید که جایی در آن تاریکی آسمان شب، دو فضاپیمای کوچک بخشی از داستان بشریت را حمل می‌کنند و منتظرند تا پیدا شوند و شنیده شوند.