چه کسانی در زمان غیبت امام زمان (ع) با حضرت ملاقات کرده اند؟!

سن مبارک امام زمان (ع) در روزی که پدر ارجمند خود را از دست دادند، از شش سال تجاوز نمی‌کرد و چون دشمنان امام (عج) هر لحظه در کمین او بودند وی به فرمان خداوند از دیده مردم غایب گردید.

کد خبر : 448055

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، دوازدهمین امام ما شیعیان، حضرت مهدی (عج) در زمان کودکی به امامت رسیدند و از این رو بنابر دستور پروردگار در غیبت به سر می‌برند، البته این غیبت به این معنا نبوده که ایشان با هیچ کس در ارتباط نبوده‌اند و از این رو امروز خبرگزاری آنا قصد دارد تا به بررسی ارتباطات امام زمان (ع) بپردازد.

غیبت امام زمان (ع)

حضرت امام حسن عسکری (ع) یازدهمین پیشوای شیعه، در سال دویست و شصت هجری قمری به شهادت رسیدند و از این رو مقام امامت و رهبری امت به فرمان خداوند بزرگ به فرزند ارجمند وی حضرت مهدی (عج) انتقال یافت.

سن مبارک ایشان در روزی که پدر ارجمند خود را از دست داد، از شش سال تجاوز نمی‌کرد و چون دشمنان امام (عج) هر لحظه در کمین او بودند و تصمیم گرفته بودند که به هر قیمتی به زندگی او خاتمه دهند، وی به فرمان خداوند از دیده مردم غایب گردید این غیبت تا مدتی به گونه‌ای بود که شیعیان خاص آن حضرت می‌توانستند مسائل مورد نیاز خود را به وسیله چهار نماینده خاص وی از حضرتش سؤال کنند و پاسخ آن‌ها را به طور کتبی دریافت نمایند. این جریان تا سال سیصد و بیست و نه هجری قمری که مجموعا (۶۹ سال) ادامه داشت.

بیشتر بخوانید:

دشمنان از طریق شبهه‌افکنی درصدد تخریب باورهای شیعه هستند

اوج قدرت الهی در زمان ظهور نمایان می‌شود

وقتی نایب خاص امام زمان (عج) هم به مقدسات اهل سنت احترام می‌گذاشت

بهانه‌ای برای تجدید عهد با حضرت ولی‌عصر (عج)

غیبت صغری امام زمان (ع) از سال دویست و شصت آغاز گردید و در سال سیصد و بیست و نه که سال وفات آخرین نماینده اوست پایان یافت.

غیبت امام از دیدگان ما به این معنی نیست که او در جهان دیگری جز این جهان زندگی می‌کند و یا وجود جسمانی او به وجود ناپیدایی مانند امواج "اثر" تبدیل گردیده است؛ بلکه معنی غیبت امام زمان (عج) این است که او در میان مردم زندگی می‌کند و مردم وی را می‌بینند، ولی نمی‌شناسند و از یک زندگی طبیعی برخوردار است.

ماهیت غیبت

روایات متعددی در چگونگی غیبت وجود دارد که برخی از آن‌ها به شرح زیر است:

پنهان بودن جسم (ناپیدایی)

در این نظریه، جسم حضرت مهدی (عج) از دید ظاهری مردم پنهان است و این پنهانی از طریق اعجاز صورت می‌گیرد.

زیرا بر اساس این دیدگاه حضرت مردم را می‌بیند، ولی مردم او را نمی‌بینند و به گفتۀ سید محمد صدر این نظریه ساده‌ترین نظریه علمی قابل قبول درباره پنهان شدن و رهایی ایشان از ظالمان است.

این برداشت با معنای لغوی غیبت و روایاتی که آن حضرت را به خورشید پشت ابر تشبیه کرده است همخوانی بیشتری دارد.

پنهان بودن عنوان (ناشناسی)

مراد از غیبت این نیست که حضرت در کوه، غار یا جای دیگری پنهان است، بلکه مقصود از غیبت ناشناخته بودن آن حضرت است و نه پنهان بودن.

طبق این نظریه حضرت مهدی (عج) از دید ظاهری مردم پنهان نیست، بلکه در میان مردم زندگی می‌کند، مردم او را می‌بینند، اما نمی‌شناسند.

این پنهانی به طور عادی نیز واقع می‌شود. سید محمد صدر این دیدگاه را پذیرفته است؛ و برای اثبات آن به دلائلی استناد می‌کند، از جمله:

روایاتی که می‌گویند حضور او در مراسم حج به گونه‌ای است که مردم را می‌بیند و می‌شناسد و مردم نیز او را می‌بینند، ولی نمی‌شناسند.

روایاتی که اطلاع از مکان آن حضرت را خطر دانسته‌اند. مانند توقیعی که از سوی حضرت به محمد بن عثمان صادر شد و در آن فرمود: «ان وقفوا علی المکان دلّوا علیه» یا گفتۀ ابوسهل نوبختی اگر من مانند حسین بن روح نوبختی بر مکانش آگاه بودم شاید در مناظرات آن را افشا می‌کردم. با این استدلال که خطر و احتیاط، در فرض شناختن آن حضرت درست است و در صورت غیبت جسم و شخص، خطری متوجه ایشان نیست.

آوردن معجزه زمانی است که اقامه حق منحصر در آن باشد؛ بنابراین اگر حفظ امام زمان با پنهان شدن جسم آن حضرت باشد، می‌بایست از طریق اعجاز صورت گیرد در حالی که وقتی حفظ آن از طریق عادی مانند پنهان بودن عنوان امکان دارد، وقوع معجزه بی‌معنا است.

پنهان بودن جسم و عنوان

در مواردی جسم حضرت مهدی (عج) از دید مردم پنهان است و در مواردی توسط مردم دیده می‌شود؛ اما شناخته نمی‌شود.

آیت الله صافی گلپایگانی معتقد است که بر اساس احادیث و نیز حکایات ملاقات افراد با امام مهدی می‌توان نتیجه گرفت که غیبت به هر دو شکل (ناپدید شدن و ناشناس بودن) وقوع دارد، بلکه گاهی در زمان واحد هر دو شکل واقع شده است.

فهرست ملاقات‌کنندگان با امام زمان

فهرست ملاقات‌کنندگان با امام زمان به افرادی اشاره دارد که منابع شیعه گفته‌اند با امام زمان (عج) (دوازدهمین امام شیعیان) ملاقات داشته‌اند، چه در زمان پیش از غیبت و چه در زمان غیبت صغری و غیبت کبری.

پیش از غیبت صغری

در کتاب‌های تاریخی و حدیثی شیعه ــ همچون کافی، الارشاد، اعلام الوری، کمال الدین، الغیبه طوسی و الغیبه نعمانی ــ نام برخی افرادی که موفق شدند امام زمان (عج) را پیش از غیبت صغری ببینند و چگونگی ملاقات آنان ذکر شده است.

برخی از این افراد عبارتند از: